Woensdagmiddag, ik zit in een tattooshop, niet echt een plek waar je mij in eerste instantie zou verwachten denk ik. Ik vergezel Tessa die een boom op haar arm laat tatoeëren. Het is geen donkere bedoening, nee een lichte ruimte waar zelfstandige creatieve mensen aan het werk zijn en de muren vol hangen met kunstwerken. Eigenlijk een soort atelier, een plek waar ik me wel thuis voel.
Donderdag, mijn kantoordag. Het was tussen de middag, de krokussen bloeiden in het parkje waar ik doorheen liep. Voor mij liep een groepje kantoorlui. Hoogstwaarschijnlijk lopen ze hier elke dag of alleen als het weer het toelaat. Een frisse neus halen om daarna weer tot vijf uur in een kantoor te zitten.
Vrijdagochtend, ik heb een kennismaking met de baas van een jong bedrijf die vol voor hoge kwaliteit inhoud gaat, zich slim in de markt zet en het anders doet als de grote jongens. Begonnen aan de keukentafel en groeiende.
Er zijn vaak momenten in het leven die zo op het oog niets met elkaar te maken hebben maar die me toch iets gemeenschappelijks willen vertellen. Die me laten weten of ik op de goede weg zit, een goede keuze maak of ergens mee moet beginnen of stoppen.
Hoewel ik het soms weleens mis, bij een club horen die elke dag met elkaar aan dezelfde producten werkt. Toch, in dat parkje zei alles in mij: Ik ben niet zo eentje, voor elke dag in zo’n hoog gebouw, hetzelfde rondje lopen, werken bij een groot bedrijf waarvan je niet weet wat de directeur voor plannen heeft.
De andere twee momenten waren bevestigingen dat het af en toe prima is om in een kantoor te zijn als ik daarnaast ook aan mijn eigen werktafel kan blijven werken. Daar waar je soms met de poten in de klei moet staan om iets voor elkaar te krijgen maar waar ik wel zelf verantwoordelijk ben voor het verzamelen en het onderhouden van de relaties met de mensen om mij heen.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.