Als ik een liedjesmaker was..

‘verhuisd? Voor werk, voor de liefde?’

Ha ja voor de liefde, de liefde voor het land, de weidsheid. Zo’n liefde bedoelde ze denk ik niet maar het zou goed passen.

Over die liefde zou ik schrijven als ik liedjesmaker was. Melodieën als luchten boven het land die dikwijls veranderen en je verrassen, met woorden die raken, recht in het hart.

Ik ben geen liedjesmaker maar daar waar muziek mij raakt is op dezelfde plek als waar het gevoel vandaan komt als ik op pad ben, beelden maak en midden in het land, de weidsheid sta. Mijn verhalen komen als beelden maar muziek en taal zijn zo dichtbij.

Rijdend door de dorpjes of als de wind door mijn haren gaat en ik met mijn voeten in de klei sta dan hoor ik de muziek uit ‘t noorden, van de oude bekende Ede Staal over ‘t Hogelaand:

‘t Is de waait, t is de hoaver,
‘t Is t koolzoad in de blui,
‘t Is de horizon bie Roanum,
Vlak noa n dunderbui
Dat is mien laand, mien Hogelaand.

Toen ik nog in het midden van het land woonde kreeg ik op slag heimwee bij het draaien van zijn muziek. Gelukkig is het niet alleen bij Ede Staal gebleven maar zijn er ook muzikanten van nu die in het dialect zingen. Zoals Marlene Bakker die over ‘t land zingt:

‘Ik rie deur dreug plattelaand
terwiel de wind der deurhìn roast
en ik aan die denk, hou of wie hier ooit woond hebben’

en ook Daniel Lohues:
‘ik kiek overal maar ik heur hier’

De liefde voor het land, ik moest er voor weggaan, weer terugkomen en herontdekken. Het maakt niet uit welk seizoen of wat voor weer het is, het is het gevoel, wat blijkbaar altijd blijft. Hoe vaak je ook weggaat en weer terugkomt.