Geplaatst op 1 reactie

Het verhaal van de kalender

De nieuwe kalender met beelden van het Hogeland is vers van de pers. Een paar jaar geleden begon ik met het maken van een kalender omdat ik het anders toch wat zonde vond dat de beelden maar in de archiefkast bleven liggen. Ik deel ze meestal wel online maar dat is toch meestal voor de kortstondige blikken. Een kalender daar kijk je – ik ga er even vanuit dat zo’n ding veelal op de wc of ergens boven een bureau hangt – toch wat vaker naar. Een maand lang kijk je naar dezelfde plaat of als je vergeet om te slaan, nog langer. Verzonken in gedachten over het allerdaagse starend naar de waddenzee. Herinneringen aan die ene vakantie ploppen op of je vraagt je voor de zoveelste keer af wanneer nu eindelijk het voorjaar begint. Zo zal het denk ik ongeveer gaan?

Ik heb ’em in ieder geval niet voor mezelf gemaakt, die kalender. Alhoewel, ik leef al weet ik niet hoe lang zonder verjaardagskalender, met alle gevolgen van dien. Dus het is wel goed dat ik er zelf nu ook eentje heb.

De beelden zijn eigenlijk slechts de oogst. Het op pad gaan, tijd ergens doorbrengen, kijken hoe de zon, de wolken, de wind gaan, welke vormen ik zie en ontdek, de foto maken, dat is waar het voor mij om draait. Niet één keer maar meerdere keren naar dezelfde plekken gaan, kijken wat tijd doet, hoe de seizoenen gaan. Nooit is een plek precies hetzelfde, de wind, het getij, het licht en de kleuren. Ze vertellen telkens nieuwe verhalen.

Ik kan er euforisch over zijn, als ik ‘s ochtends vroeg op pad ben geweest en terugkom. Met de hele ervaring nog vers in het lijf, bekijk ik onder genot van een kopje koffie de oogst en bewerk ik de beste beelden. Meestal blijven er maar een paar beelden over, soms maar eentje die het beste is. Kiezen is iets wat moet maar ook leuk is, het houd me scherp. Kill your darlings, doet soms een beetje pijn maar is uiteindelijke het beste. Zit ik er te lang mee te mieren dan is dat een teken dat het niet goed genoeg is. Hup weg ermee.

Deze kalender bestaat uitsluitend uit beelden van hier, van het Hogeland in Groningen. Bewust zo specifiek, nooit eerder voel ik me zo op mijn plek als hier, de weidsheid van het landschap, de rust en de gemoedelijkheid van de mensen, dat doet veel. Meer dan ik ooit had gedacht. Daarom met deze kalender een ode aan hier en ook een begin. Een begin van een reeks verhalen.

Het resultaat, de beelden, is mijn manier van vertellen. Ik zou willen dat ik een liedjesschrijver was, want muziek is eigenlijk nog een krachtigere manier van vertellen, gek genoeg is er altijd iets van muziek in mij aanwezig als ik ergens op de kwelders sta. Maar ik hou het bij de vorm die mij het beste past, beelden maken, met misschien af en toe wat woorden. Tegen de tijd dat jullie verzonken in gedachten naar november staren, sta ik misschien wel ergens op het wad in de wind, te kijken naar een nieuw verhaal.

Geplaatst op 1 reactie

Dé tijd

Met alles wat ik leuk en interessant vind en nog eens uit wil proberen, moet ik eerlijk bekennen dat ik meer dan eens wenste dat er iets gebeurde waardoor ik tijd zou hebben om deze dingen te kunnen doen. Wie had kunnen bedenken dat er een periode aan zou breken waarop de wereld even stil kwam te liggen en ideaal zou kunnen zijn voor het uitwerken van ideeën?

Tja, laat ik nu net al iets anders te doen hebben.. Verder lezen Dé tijd

Geplaatst op Geef een reactie

Een ritje naar een andere wereld

Veertig minuten rijden is het, eerst door een aantal dorpen en streken, afremmen voor de rotonde bij Lauwerszijl en dan begint daar ongeveer de ‘echte’ weidsheid.
Doe mij daar maar een huis. Nooit meer op buienradar kijken, recht voor je neus gebeurt het. De naderende wolken, de regen en zon die zich erin mengt. Nooit zou ik daar genoeg van krijgen.

Verder lezen Een ritje naar een andere wereld
Geplaatst op

Het internet is op vakantie.

Volgende week is het internet dicht. Ja dicht, gesloten, even de stekker eruit. Het internet is na al die jaren ook weleens toe aan een weekje vakantie. Het heeft het namelijk maar zwaar te verduren met ons mensen. Even geen mensen die zich elke seconde uitspreken, even geen meningen tonen, geen liveblogs, geen voorgeschotelde suggesties of nieuws. Niks nieuws. Dat zou wat zijn.

Verder lezen Het internet is op vakantie.
Geplaatst op 6 reacties

zestien bladzijdes

Er waren tijden dat ik elke dag tekende, altijd had ik wel inspiratie en ideeën. Er blijken ook tijden te zijn dat het tekenen stagneert. In opdracht lukt prima, dat is gericht en voor iemand anders. Voor mezelf iets maken lukt me de laatste tijd lastig. Ik doe het niet maar verlang er wel naar. De oorzaak is helder, veel gewerkt, mezelf geen tijd voor ‘spelen op papier gegund’. Dus, wat nu?

Verder lezen zestien bladzijdes