Blog

Wat ben ik eigenlijk kritisch, dacht ik terwijl ik een paar instagram-accounts bekeek die mij waren gaan volgen. Mooie beelden hoor maar mij allemaal te perfect of te eenzijdig. Ik kijk eigenlijk altijd of ik erachter kan komen, door het bekijken van beelden, of ik de persoon erachter kan zien. Want dat is uiteindelijk waar ik naar op zoek ben, raakvlakken. Niet lukraak of precies hetzelfde als wat ik zelf maak. Nee, naar mensen met wie je zaken kunt uitwisselen, direct indirect, eenzelfde gevoel deelt. Het is niet een direct doel maar het gebeurt uiteindelijk wel.

Accounts met wie ik deze klik niet heb daarvan gaan me op den duur de beelden vervelen, dan zie ik hetzelfde trucje. Soms leerzaam en handig om het trucje te leren om te kijken wat ik er zelf mee kan.

Te imperfect kan ook, daarop ben ik ook kritisch. Dan denk ik, zet je horizon eens recht man. Ga nu eens echt kijken, wat heb je nu eigenlijk gefotografeerd, is zo’n extreme filter nu eigenlijk nodig, het moet wel iets toevoegen. Overigens kunnen dat de leukste en de liefste mensen zijn maar niet de beste beeldmakers.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

De koffie smaakt anders, 1q84 van Murakami is nog niet uit en de wijn uit Frankrijk is nog niet op. Het is wennen om weer terug te zijn, toch is ‘terug’ bijna een overbodig woord. Eigenlijk ben ik nooit terug maar misschien eerder ‘opnieuw thuis’. Opnieuw biedt meer mogelijkheden en thuis kan overal zijn.

We trokken rond met tent en auto, langs de Franse kust naar het zuiden en daarna door het binnenland weer omhoog richting het noorden. Ik hou ervan, ergens aankomen, het tijdelijke huisje opzetten en om na één of twee dagen de boel weer op te pakken en verder te reizen. Iedere plek heeft weer z’n eigen cultuur, charmes, mensen, gewoontes en regeltjes. Die charmes zijn verschillende dingen maar (voor mij) terug te brengen tot twee dingen: de natuurlijke omgeving en de mensen. We troffen voornamelijk aardige mensen, een ouder echtpaar waarvan we best de ‘micron’ mochten gebruiken die ze in hun huisje hadden, toen ze ons zagen koken op onze (voor ons doen) luxe gaspit. Ze wist natuurlijk niet dat we een paar dagen ervoor al uitgebreid Sardientjes hadden gefileerd en gebakken en dat het (hoewel dat fileren best een karwei is) prima lukte zonder een luxe keuken (hoewel een fileermes wel handig was geweest).

Of de aardige man van de garage die voor ons checkte welke olie we nodig hadden voor de auto en met wie we via google-translate communiceerden en ons even een trechter leende. Of de man van de camping die geen woord Engels kon maar inmiddels wel mijn naam wist en dat mooi op z’n Frans-Baskisch uitsprak ‘Swoarr’.

Of de campingeigenaar die nog even hartelijk en aardig was als vroeger en die straks als het seizoen voorbij is zelf met een tentje achterop de fiets vertrekt.

‘soms moet je weggaan om te beseffen waar je bent’, het kwam afgelopen tijd een paar keer voorbij.

Soms is weggaan vluchten, maar soms is weggaan ook bewust inpakken, tot ziens zeggen en verder trekken. Ik ben me ervan bewust dat er veel mensen zijn die alleen maar die eerste optie hebben.

Ik zag mijzelf nooit zo als reiziger, ‘vroeger’ klinkt wat overdreven maar toen ik in mijn twintig-jaren was, was het echt een trend, iedereen om me heen was op reis. Als iets een trend is doe ik meestal niet mee, dan denk ik ‘doei, de groetjes, ik ga wat anders doen’. Maar door het fietsen heb ik het reizen ontdekt, vooral het trekken, onderweg zijn. Nu voor het eerst met de auto, een nieuwe ervaring en toch ook weer vergelijkbaar, leven vanuit de fietstas, vanuit de kofferbak.

Licht leven, opnieuw en thuis, mooie sleutelwoorden om mee verder te leven.