Blog

Er waren tijden dat ik elke dag tekende, altijd had ik wel inspiratie en ideeën. Er blijken ook tijden te zijn dat het tekenen stagneert. In opdracht lukt prima, dat is gericht en voor iemand anders. Voor mezelf iets maken lukt me de laatste tijd lastig. Ik doe het niet maar verlang er wel naar. De oorzaak is helder, veel gewerkt, mezelf geen tijd voor ‘spelen op papier gegund’. Dus, wat nu?

Ik zet mijn zeefraam in de spuitcabine en spuit mijn ontwerp schoon. Na een paar seconden zie ik dat het ontwerp aan de onderkant kapot gaat. Of niet goed belicht of niet lang genoeg de film droog geföhnd. Grote kans dat ’t dat laatste is. Eigen schuld. Insmeren met ontvetter, uitspuiten en opnieuw beginnen.

Is dat dat zeefdrukken dan niet alleen maar leuk en stiekem een onderdeel van mijn levensles die ‘langzaam en rustig’ heet?

Ik zie steeds meer activiteiten in mijn leven die onderdeel blijken te zijn van deze levensles. Ik heb nu maar geaccepteerd dat het zo is. Op internet zijn duizenden challenges te vinden waar je aan mee kunt doen. Niet nodig, mijn levensles verzint altijd wel een challenge voor me. Trekt zich niks aan van het moment waarop dat plaatsvindt. De levensles is overigens dikke vrienden met een andere levensles ‘ongestoord zijn’. Ze slepen me mee naar relatief rustig ogende plekken waar bejaarden zich langzaam voortbewegen en iemand met een lawaaierig karretje door de supermarkt dendert. Zo snel mogelijk wil ik dan weer de winkel uit rennen maar dat kan niet want mijn levensles heeft bejaarden ingezet. Ben ik mooi klaar mee.

En dan wil ik ook nog alles snappen en goed doen. Vermoeiend is het soms. Toch denk ik dat het wel kan. Langzaam en rustig en toch heel vlot. Vlot in de omgang is meestal iets geestelijks, dat je snapt hoe dingen werken en in elkaar zitten, enigszins ongestoord je eigen leven leeft en ondertussen een beetje kunnen lachen om jezelf ook al gaat er ondertussen van alles fout. Althans, dat vind ik de leukste mensen om mee te praten, dat zijn de mensen die geestelijk jong blijven.

Laatst moest ik in de stad zijn, er was iets in de Oosterpoort waardoor het druk bij de parkeergarage was. Dus ik stond bijna stil op de weg met knipperlicht uit, toen het mijn beurt was om erin te rijden. Ik moest nog een dikke drempel over, in mijn snel-snel-iedereen-wacht-mij was ik dat even vergeten, de auto sloeg af. Snel weer starten, goed uitkijken voor de fietsers en hup erin. In de haast vergeten dat ik altijd iets dichter langs kaartjesautomaat moet rijden. Dus hing ik niet een beetje maar helemaal uit het raam en toen kon ik net het knopje aantikken.
In de parkeergarage aangekomen zag ik veel bejaarden, grijze mensen. De Messiah werd uitgevoerd las ik later. Langzaam en rustig, het had best gekund.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Maak je nog weleens mooie foto’s? Doe je dit ook in opdracht? Doe je dit ernaast? Hoe gaat het met je bedrijfje?

Er zijn tijden geweest dat ik er letterlijk voor weg wilde lopen, voor dit soort vragen. Het voelde voor mij alsof ik me weer moest verantwoorden of bewijzen. Ik had er gewoon niet altijd zin in. Ik ben al niet zo’n prater dus als ik langer dan vijf minuten over mezelf praat dan voelt dat altijd een beetje ongemakkelijk.

Waarom het als verantwoorden en bewijzen voelt is omdat een bestaan ombouwen als creatief flink aanpoten is. Ik heb ermee geworsteld en ik heb ontdekt dat dit misschien wel niet mijn weg is. Zodra ik ga worstelen dan loop ik vast en lukt het niet meer om creatief werk te maken waarmee ik tevreden kan zijn.

Het combineren van verschillend werk ligt mij meer. Ik wissel het redactionele werk af met het creatieve werk en dat gaat momenteel prima. Het is misschien een minder spannend verhaal om te vertellen aan mensen maar dat is dan maar zo. Spinvis was ook postbode.

Deze blogpost schreef ik in het kader van #kommaarop, een initiatief van Tessa en mij en een aantal andere ondernemers. Meestal ontstaat er een vraag op Twitter op ondernemergebied en schrijven we daarover een blogpost. We zijn er mee gestopt maar nu doen we er weer eentje.

Zaterdagochtend om half 6 zat ik in de auto, op weg naar Lauwersoog. Ik ben nog nog nooit zo vroeg in de haven geweest. Ik was niet de enige, samen met mij nog een hele groep mensen die een dag troep op kwamen ruimen op Schiermonnikoog.

Ik luisterde wat om mij heen, veel Groningers en Friezen maar ook van verder weg. Allemaal mensen die anders ook in de winter op Schier kwamen, voor de rust, de wind en de natuur. Liefde voor het eiland, maakt niet uit welk seizoen, dat was duidelijk. Liefde die mensen door wilden geven aan hun kinderen.

De troep laten liggen totdat het wordt opgeruimd door de veroorzaker of de overheid? Theoretisch is dat misschien logisch of terecht maar in de praktijk totaal niet. Er is haast. Het is een ramp. De zee, het tij, de dieren, zij wachten niet. Natuurlijk moeten er duurzame oplossingen komen op lange termijn maar dit opruimen op korte termijn is ook nodig.

Even voor de duidelijkheid, het was niet een leuk relaxed dagje Schier. Om 8 uur, het was nog niet eens licht, stonden we op het strand met vuilniszakken in de aanslag. Het was hoog water dus mogelijk lastig om bij de troep te komen. We liepen richting west, het werd snel lichter en zagen kilometers troep liggen. Schoenen, matrassen, lampen, jassen, kussens, kapstokjes, auto-onderdelen maar ook veel klein spul, dopjes en hele kleine stukjes plastic, moeilijk te rapen. Veel vuilniszakken die al eerder gevuld waren met troep waren weer door het water meegenomen. Het was hard werken, alles is 10x zwaarder als het gevuld is met zeewater. Ik hoef geen ‘goed gedaan Agnes’ te horen, nee schei uit. Het is om aan te geven dat het niet best is. Als er iets aan de hand is met ons geliefde wad, komen mensen helpen. Zoals je een vriend helpt als het iets minder gaat.

Onder het werken dacht ik na. Ik moet eigenlijk altijd een vuilniszak meenemen, overal waar ik ga wandelen. Nu waren het dan allemaal nieuwe spullen maar daar werd ik meer treurig dan warm van. Allemaal plastic of gammele dingen. Jassen van plastic waar je waarschijnlijk maar 1 seizoen mee doet. Een kapstok die al uit elkaar valt als je er een jas aan ophangt. Allemaal korte termijn. Heb je dat nu echt nódig? Ja ik heb me er ook schuldig aan gemaakt. Ik voel me er beroerd van en probeer zoveel mogelijk her te gebruiken of alternatieven te zoeken en zo min mogelijk nieuw plastic aan te schaffen. Werk aan de winkel.

Straks hebben we geen vogels of andere dieren meer, met alle plastic in hun magen denken ze dat ze genoeg eten hebben gehad en gaan uiteindelijk (te vroeg) dood. Er moeten drastische dingen gebeuren, niet alleen maar op bestuurlijk niveau. Nee, bij ons, bij alle mensen, we zijn ten slotte te gast op de aarde. Zoals we dat bij een vakantiehuisje doen, moeten we de aarde netjes achterlaten voor de volgende bewoners. Dat wordt nog hard werken..

Wat ben ik eigenlijk kritisch, dacht ik terwijl ik een paar instagram-accounts bekeek die mij waren gaan volgen. Mooie beelden hoor maar mij allemaal te perfect of te eenzijdig. Ik kijk eigenlijk altijd of ik erachter kan komen, door het bekijken van beelden, of ik de persoon erachter kan zien. Want dat is uiteindelijk waar ik naar op zoek ben, raakvlakken. Niet lukraak of precies hetzelfde als wat ik zelf maak. Nee, naar mensen met wie je zaken kunt uitwisselen, direct indirect, eenzelfde gevoel deelt. Het is niet een direct doel maar het gebeurt uiteindelijk wel.

Accounts met wie ik deze klik niet heb daarvan gaan me op den duur de beelden vervelen, dan zie ik hetzelfde trucje. Soms leerzaam en handig om het trucje te leren om te kijken wat ik er zelf mee kan.

Te imperfect kan ook, daarop ben ik ook kritisch. Dan denk ik, zet je horizon eens recht man. Ga nu eens echt kijken, wat heb je nu eigenlijk gefotografeerd, is zo’n extreme filter nu eigenlijk nodig, het moet wel iets toevoegen. Overigens kunnen dat de leukste en de liefste mensen zijn maar niet de beste beeldmakers.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.