versterkt of verlicht je verhaal
De wekker gaat om kwart voor zeven. Zal ik..? Nee kom, eruit Agnes, anders krijg je er spijt van. Kleren aan, haar laat ik zoals het is, er is toch vrijwel niemand buiten te bekennen op zondagochtend om 7 uur. Ik kijk uit het raam en zie al wat oranje gloed in de lucht, snel accu’s pakken, camera in de tas, ik gris nog snel de handschoenen uit het kastje en stap op de fiets.
Het is tegenwoordig niet zo in, om iets te verstaan. Althans het lijkt iets van vroeger, een vak of een kunst verstaan. En wanneer versta je iets?
Ik vroeg het me af toen ik op de fiets zat, onderweg naar waar ik vaak heenga. Ga ik alweer naar die plek, dacht ik. Zullen ze wel denken, alweer die boom of dat water, verzin eens wat beters, ga eens op reis man. (meer…)
Met de rakel verdeel ik de witte verf over de zeef voor de laatste laag, de ijstoppen. Ik til de zeef op. Shit. Sjabloon vergeten.. Ik heb daarnet een heel wit vlak over mijn landschap heen gedrukt. (meer…)
Wat ben ik eigenlijk kritisch, dacht ik terwijl ik een paar instagram-accounts bekeek die mij waren gaan volgen. Mooie beelden hoor maar mij allemaal te perfect of te eenzijdig. Ik kijk eigenlijk altijd of ik erachter kan komen, door het bekijken van beelden, of ik de persoon erachter kan zien. Want dat is uiteindelijk waar ik naar op zoek ben, raakvlakken. Niet lukraak of precies hetzelfde als wat ik zelf maak. Nee, naar mensen met wie je zaken kunt uitwisselen, direct indirect, eenzelfde gevoel deelt. Het is niet een direct doel maar het gebeurt uiteindelijk wel.
Accounts met wie ik deze klik niet heb daarvan gaan me op den duur de beelden vervelen, dan zie ik hetzelfde trucje. Soms leerzaam en handig om het trucje te leren om te kijken wat ik er zelf mee kan.
Te imperfect kan ook, daarop ben ik ook kritisch. Dan denk ik, zet je horizon eens recht man. Ga nu eens echt kijken, wat heb je nu eigenlijk gefotografeerd, is zo’n extreme filter nu eigenlijk nodig, het moet wel iets toevoegen. Overigens kunnen dat de leukste en de liefste mensen zijn maar niet de beste beeldmakers.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
Een hazelnoot op het bospad. Ik was al op de terugweg van mijn rondje buiten de deur. Ik loop er voorbij, nog denkend aan de paddestoelen die ik net had gezien. Paddestoelen, ze horen bij de herfst en zijn lekker om te eten maar fotograferen vind ik niet zo veel aan.
(meer…)
Er kwam een mooie vacature voorbij, zo eentje waar er niet zo veel van zijn. Het enige vervelende was dat ik naar een bericht van een paar weken geleden op Linkedin zat te kijken en de termijn dus al verstreken was. Oja en ik was eigenlijk tien jaar te oud, ze zochten iemand die net afgestudeerd was. (meer…)
‘Nee verder gebeuren hier geen grote dingen’ hoor ik mezelf zeggen.
Alsof ik iemand moet amuseren met alleen maar mooie, leuke, heugelijke of indrukwekkende berichten over mijn leven, stel je voor, straks verveel ik nog iemand. (meer…)
De koffie smaakt anders, 1q84 van Murakami is nog niet uit en de wijn uit Frankrijk is nog niet op. Het is wennen om weer terug te zijn, toch is ‘terug’ bijna een overbodig woord. Eigenlijk ben ik nooit terug maar misschien eerder ‘opnieuw thuis’. Opnieuw biedt meer mogelijkheden en thuis kan overal zijn.
We trokken rond met tent en auto, langs de Franse kust naar het zuiden en daarna door het binnenland weer omhoog richting het noorden. Ik hou ervan, ergens aankomen, het tijdelijke huisje opzetten en om na één of twee dagen de boel weer op te pakken en verder te reizen. Iedere plek heeft weer z’n eigen cultuur, charmes, mensen, gewoontes en regeltjes. Die charmes zijn verschillende dingen maar (voor mij) terug te brengen tot twee dingen: de natuurlijke omgeving en de mensen. We troffen voornamelijk aardige mensen, een ouder echtpaar waarvan we best de ‘micron’ mochten gebruiken die ze in hun huisje hadden, toen ze ons zagen koken op onze (voor ons doen) luxe gaspit. Ze wist natuurlijk niet dat we een paar dagen ervoor al uitgebreid Sardientjes hadden gefileerd en gebakken en dat het (hoewel dat fileren best een karwei is) prima lukte zonder een luxe keuken (hoewel een fileermes wel handig was geweest).
Of de aardige man van de garage die voor ons checkte welke olie we nodig hadden voor de auto en met wie we via google-translate communiceerden en ons even een trechter leende. Of de man van de camping die geen woord Engels kon maar inmiddels wel mijn naam wist en dat mooi op z’n Frans-Baskisch uitsprak ‘Swoarr’.
Of de campingeigenaar die nog even hartelijk en aardig was als vroeger en die straks als het seizoen voorbij is zelf met een tentje achterop de fiets vertrekt.
‘soms moet je weggaan om te beseffen waar je bent’, het kwam afgelopen tijd een paar keer voorbij.
Soms is weggaan vluchten, maar soms is weggaan ook bewust inpakken, tot ziens zeggen en verder trekken. Ik ben me ervan bewust dat er veel mensen zijn die alleen maar die eerste optie hebben.
Ik zag mijzelf nooit zo als reiziger, ‘vroeger’ klinkt wat overdreven maar toen ik in mijn twintig-jaren was, was het echt een trend, iedereen om me heen was op reis. Als iets een trend is doe ik meestal niet mee, dan denk ik ‘doei, de groetjes, ik ga wat anders doen’. Maar door het fietsen heb ik het reizen ontdekt, vooral het trekken, onderweg zijn. Nu voor het eerst met de auto, een nieuwe ervaring en toch ook weer vergelijkbaar, leven vanuit de fietstas, vanuit de kofferbak.
Licht leven, opnieuw en thuis, mooie sleutelwoorden om mee verder te leven.
‘er zijn me iets teveel liedjesschrijvers’ gaat er door mijn hoofd – uit een liedje van Acda en de Munnik – als ik met de auto het parkeerplaatsje oprijd van een van mijn favoriete uitkijkplekken en een paar mensen met een camera zie staan. Daar heb ik geen zin in. Ik zucht en draai weer de weg op richting huis. Het is een ritje van driekwartier dus ik stel mezelf gerust ‘er komt nog wel iets, Agnes, maak je niet druk’. En jawel, daar is het al, ik doe snel het knipperlicht uit naar rechts en zet de auto stil langs een achterafweggetje. De zon hangt laag boven het graanveld. Hoewel het nog steenkoud en stormachtig is, ergens is te voelen, het voorjaar komt eraan.
