Het is tegenwoordig niet zo in, om iets te verstaan. Althans het lijkt iets van vroeger, een vak of een kunst verstaan. En wanneer versta je iets?
Ik vroeg het me af toen ik op de fiets zat, onderweg naar waar ik vaak heenga. Ga ik alweer naar die plek, dacht ik. Zullen ze wel denken, alweer die boom of dat water, verzin eens wat beters, ga eens op reis man.
Dus wat ik me eigenlijk afvroeg was, waarom ga ik vaak en ook graag naar dezelfde plekken? Ik wil het landschap kunnen verstaan, het kunnen verbeelden. Voor mij is verstaan nodig om te kunnen verbeelden en uiteindelijk werkt het ook weer andersom.
Dus dan is één bezoekje niet genoeg. Afstappen, stukje terug lopen, tot de conclusie komen dat er een mooie lijn in het landschap zit maar niet uit de verf komt als beeld op zich. Verder fietsen, blijven wachten, toch snel terug naar die ene plek, oh shit daar vliegen de ganzen op. Of dat je denkt, ik heb een boot of een drone nodig om hier een goede foto te maken.
Soms probeer ik onderweg ernaar toe al een soort snelle berekening te maken: deze lucht of licht plus het lijnenspel van die plek zou een interessante combinatie moeten zijn. Toch zijn de beste shots, die ik nooit van te voren bedenk. Je weet nooit hoe de lucht veranderd of wat er ineens voordoet of aan de hemel staat als je je omdraait.
Hoe vaker ik naar dezelfde plekken ga hoe meer feeling en speelruimte ik voel. Ruimte in de manier van verbeelden. Met zonsopgang op een bepaalde plek zijn, betekent niet per definitie dat de zonsopgang het verhaal wordt. Ik wil verder gaan dan ‘een zonsopgang’ om een landschap echt te kunnen verstaan. Het kan zomaar eens een heel leven gaan duren.
Soms praat hij trouwens heel zachtjes, dan hoor ik niks of dan vliegt er een koppel ganzen doorheen, achteraf blijkt dat dan erbij te horen.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
je fotografeert zoals ik probeer te schrijven. telkens opnieuw.
Ja inderdaad, iedere keer is een nieuwe poging.
Mooie foto’s en mooie tekst Agnes! Door de eerste foto in je blog ben ik benieuwd of jij eigenlijk een favoriet seizoen hebt om te fotograferen?
Dank! Ik geloof het niet, het zelfde gebied in verschillende seizoenen vind ik het meest interessant. Hoewel de uitdaging in de winter het grootst is (als er meer dood dan leven is) en daarom ook het leukst (denk ik), anderzijds is het ook weer een uitdaging als pracht en praal in overvloed is om dan verder te gaan dan bijv. die zonsopgang.
Die tweede foto is net een schilderij…verstild landschap…moooi
Dankjewel!
Agnes, jouw verstaan en alle pogingen die je daarvoor doet, levert verstilde resultaten op. Ik kijk graag naar je foto’s die altijd uitnodigen tot verstaan wat ik eigenlijk zie. De beelden blijven hangen. Trouwens je ‘tekenwerk’ doet daar niet voor onder.
Dank Liesbeth voor deze complimenten! Verstilling is denk ik gevolg van verstaan? (verstaan van de kijker)
Herkenbaar, dat verstaan. Luisteren, horen, verstaan. Iets dat je door oefening leert zien, voelen, horen. Leert verstaan.
Natuur opereert in seizoenen, en ook landschappen, licht, mensen..? Iets dat je leert te lezen als je regelmatig naar een plek terugkeert.
Ja precies, door de seizoenen heen gaan draagt inderdaad bij aan het verstaan!
Waarom moet ik aan Marsman denken bij het zien van die prachtige tweede foto? Ik weet het wel: het is net een schilderij zo mooi!
“Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.”
Prachtige foto’s, met woorden waarover stuk voor stuk is nagedacht.
Zo goed van je.
Florin
Wat mooi, heel beeldend gedicht! Dankjewel Florina!