Met de rakel verdeel ik de witte verf over de zeef voor de laatste laag, de ijstoppen. Ik til de zeef op. Shit. Sjabloon vergeten.. Ik heb daarnet een heel wit vlak over mijn landschap heen gedrukt.
Mede om die reden maak je meerdere afdrukken, uiteindelijk zit er dan wel één best gelukte tussen. Ik moest de sjabloon van de bergtoppen op de gok positioneren, op zich heeft het iets maar je ziet het en was niet de bedoeling. Jammer joh, gedrukt is gedrukt met zeefdrukken.
Toch heeft mijn hoofd uit een soort automatisme Photoshop al opgestart, kan ik dit niet nog corrigeren? Nee, in dit geval is dit wat het is. Dat is in mijn illustratiewerk wel anders, soms herpositioneer ik hele delen in een tekening, kies ik toch andere kleuren of poets ik nog wat dingen weg.
Toch, de basis van beeld maken vereist heel goed kijken. Altijd.
Als ik teveel moet wegpoetsen dan loop ik vast en wordt het niet meer wat, dan is de basis niet goed en begin ik opnieuw, dat wil zeggen, op papier.
In de volgende les zeefdrukken gingen we werken met transparant dat betekent dat de overlappende delen met behulp van transparant in de verf mengen in kleur. Ik had op zich een aardig ontwerp bedacht maar niet goed uitgesneden waardoor er weinig overlapping was. Dus leuk ontwerp maar de basis had anders gemoeten dus er viel weinig aan te passen. Les voor de volgende keer, nog beter kijken.
Ook in fotografie geldt dat goed kijken de basis is. Mensen zeggen vaak al gauw ‘kun je dat even weg photoshoppen’, alsof het een magisch tovermiddel is. Natuurlijk, er kan veel maar het moet niet de basis zijn. De basis is een goede foto. Een compositie die wringt, net niet is, dat is gewoon niet goed. Laat weg, maak een nieuw beeld of kies voor een ander beeld.
Ik dacht eigenlijk altijd dat ik niet zo perfectionistisch was. Omdat ik een snel type ben, dan heb ik het niet over snel kunnen praten maar over dingen doen. Niet een type die dagen sleutelt aan een foto of illustratie. Dat heeft voor- en nadelen. Voordeel is, snel resultaat en veel ideeën kunnen uitvoeren. Nadeel is dat ik vaak achteraf denk, had ik daar nu maar iets langer naar gekeken, het had nog wat beter gekund. Is geen afraffelen maar dat is flow van enthousiasme waar ik dan inzit en die me naar het oplevermoment voert.
Ik heb hierin geleerd, ik ben nog steeds wel snel maar ik probeer de tijd voor mezelf te rekken, er langer naar te kijken, even weg te doen en opnieuw naar te kijken. Soms is het beter om nog even een dag te wachten met opsturen of publiceren. Het kan ook de andere kant op slaan, met gevolg dat ik niks meer maak, niet meer kan besluiten of het goed genoeg is, me geen ‘echte’ fotograaf of illustrator voel, het gevoel hebben ‘door de mand te vallen’ want echte fotografen werken dagen aan foto’s tot ze perfect zijn en ga zo maar verder.
Van binnenuit in combinatie met techniek
Ik denk dat mijn perfectionisme niet zozeer met perfecte plaatjes opleveren te maken heeft maar meer met bewustzijn en daar naar handelen. Alleen klinkt ‘handelen’ heel zakelijk. Voor mij is het de ideeën die van binnenuit komen combineren met geleerde technieken die me passen, wat bijdraagt aan mijn eigenheid maar waar ik ook mee voor de dag kan komen.
Zoals al eerder geschreven, niet het perfecte plaatje maar het verhaal van iemand en de manier waarop dat verbeeld is, dát is wat me aanspreekt. Goed kijken = bewust zijn van of bewust zijn van = goed kijken. Het is maar hoe je het bekijkt.