Euforisch

Een hazelnoot op het bospad. Ik was al op de terugweg van mijn rondje buiten de deur. Ik loop er voorbij, nog denkend aan de paddestoelen die ik net had gezien. Paddestoelen, ze horen bij de herfst en zijn lekker om te eten maar fotograferen vind ik niet zo veel aan.

Ik loop toch even terug naar die hazelnoot en ging door de knieën en maakte er een foto van. Ik denk niet na over compositie, ik doe gewoon en klaar. Leuk herfstbeeld, mooi meegenomen, niet diepzinnig verder.

Landschap daarentegen, dat gaat zo diep. Ik voel me er onderdeel van, de wind, de bomen, het schouwspel van de wolken en zon boven het land. Het is zo’n met-je-poten-in-de-modder-gevoel. Soms letterlijk en kom ik er pas later achter dat ik onder de modderspetters zit.

Ik verwonder me bijna hardop hoe fantastisch het is. Euforisch. Ik groet de ganzen, ze zijn weer terug, fijn.

Thuis, zit ik soms nog met de jas aan de beelden in te laden op de computer. Of als ik niet meteen tijd heb, kan ik me er op verheugen, als iets lekkers wat nog ligt te wachten.

Het bewerken is ook een proces wat er bij hoort. Niet een filter erover en klaar. Als ik wil overbrengen wat het landschap voor me betekent dan moet je het met respect behandelen. Zoals een chefkok met z’n ingrediënten zou doen.

Eerst de gebruikelijke dingen, licht, contrast, kleur, compositie, totdat het een waardige foto is. Vervolgens gaat het om keuzes maken, welk verhaal besluit ik te vertellen?
Ten slotte, wat wordt de titel? Daar kan ik een half uur over doen, het moet kloppend zijn met het verhaal. Toch is het onderweg zijn, het zien wat me het meeste doet, tegen de tijd dat de foto af is verheug ik me alweer op nieuwe rondjes buiten.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.