Wat ben ik eigenlijk kritisch, dacht ik terwijl ik een paar instagram-accounts bekeek die mij waren gaan volgen. Mooie beelden hoor maar mij allemaal te perfect of te eenzijdig. Ik kijk eigenlijk altijd of ik erachter kan komen, door het bekijken van beelden, of ik de persoon erachter kan zien. Want dat is uiteindelijk waar ik naar op zoek ben, raakvlakken. Niet lukraak of precies hetzelfde als wat ik zelf maak. Nee, naar mensen met wie je zaken kunt uitwisselen, direct indirect, eenzelfde gevoel deelt. Het is niet een direct doel maar het gebeurt uiteindelijk wel.
Accounts met wie ik deze klik niet heb daarvan gaan me op den duur de beelden vervelen, dan zie ik hetzelfde trucje. Soms leerzaam en handig om het trucje te leren om te kijken wat ik er zelf mee kan.
Te imperfect kan ook, daarop ben ik ook kritisch. Dan denk ik, zet je horizon eens recht man. Ga nu eens echt kijken, wat heb je nu eigenlijk gefotografeerd, is zo’n extreme filter nu eigenlijk nodig, het moet wel iets toevoegen. Overigens kunnen dat de leukste en de liefste mensen zijn maar niet de beste beeldmakers.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
hoewel ik de ‘shoot from the hip’ lomo methode ook erg kan waarderen. waar ik me aan erger zijn al die standaard selfies met dezelfde blik. #next
Je hebt nu eenmaal het oog van de meester, Agnes. Dan is het niet vreemd dat je kritisch kijkt naar beelden, van wie dan ook. Daar kan je trots op en blij mee zijn. Want fotograferen is echt een vak apart. Kiekjes maken . Dat kan ik, doe daarbij wel mijn best om de horizon recht in beeld te krijgen (met dank aan het raster! ?)