Mijn werk past niet in een vacaturehokje

Laatst zag ik een écht leuke vacature. Ik moet eerlijk zeggen, dat was voor het eerst in mijn ‘carrière’ als werkende. Toen ik pakweg tien jaar geleden net afgestudeerd was, ging ik op zoek naar iets waar ik enige affiniteit mee had. Dat was onderwijs. Ik zag het als een opstapje, van daaruit ging ik wel op zoek naar wat ik nu echt wilde.

Dat dit niet in één baan past dat weet ik nu pas. Hoewel ik dus echt enthousiast was over die vacature – het betrof een baan als ‘visual thinker’ – heb ik niet gesolliciteerd. Ik moest voorbij mijn enthousiasme luisteren: Wil ik alles wat ik nu doe ervoor opgeven, wil ik weer fulltime ergens in dienst? Nee, was het antwoord. Het was echt iets geweest als ik bijvoorbeeld nu in deze tijd net zou zijn afgestudeerd, vers van de pers in een tijd waarin visueel denken’ van grote waarde is, ja tof. Niks mis met frisse uitdagingen maar ik ben al een eind op mijn multidisciplinaire weg, waar genoeg frisse uitdagingen te vinden zijn.

Multidisciplinair? Dat is toch wat alle managers zoeken in een team?

Ik dacht eerder altijd dat ik een beetje raar en eigenwijs daarin was. Dan mopperde ik weer tegen mezelf: ‘kan je nou niet gewoon net als de meeste mensen, één ding doen?’ Nou ben ik misschien wel raar maar ik merk steeds meer dat die diversiteit in werk mijn pad is. Niet maar één ding kunnen en doen maar meerdere dingen. Dat zijn niet zomaar lukrake dingen, van ‘ik heb een leuk fototoestelletje en dat doe ik er wel even bij’. Nee, doe ik het, dan doe ik het ook goed. Als ik ergens sta te fotograferen voor een opdracht dan ga ik ervoor, als ik iets moet illustreren dan verdiep ik me erin, slaap ik er nog een nachtje over (als er tijd voor is) en stuur ik het pas op als ik echt tevreden ben. En als we een website maken dan duiken we erin en gaan we op zoek naar de kern en wat bij iemand past.

De rode draad in mijn werk is ‘de kern raken’. De essentie in een ander zien, de puurheid in een portret vastleggen. De kracht van andere zelfstandige ondernemers zien en die vertalen naar online, naar een website. Want ik wil niet alleen maar mooie dingen maken maar ook een ander vooruit helpen door te delen in kennis en door ingewikkelde dingen te vertalen naar iets wat is toepasbaar is voor een ander. De essentie en sfeer tekenen. Essentie klinkt trouwens heel serieus maar gaat vaak gepaard met grapjes. Iets idioots is bijvoorbeeld vaak beter uit te beelden als grapje. Sterker nog, ik kan over sommige dingen niet eens serieus nadenken:

Telkens ga ik automatisch naar die kern: Wie is iemand nu echt, wat wordt nu eigenlijk bedoeld? Wat wordt hier nu eigenlijk gezegd? Mijn manier om deze dingen te vertellen is in de vorm van beeld en online content.

Dus mijn ideale vacature bestaat denk ik niet. Mijn ideale werkweek daarentegen bestaat wel weet ik nu uit ervaring. De week is ideaal als ik al mijn disciplines kan uitvoeren. Deze week kwam aardig in de buurt: ochtend fotograferen in Den Haag, foto’s bewerken, vragen beantwoorden van WPwerkt-klanten en nieuwe afspraken maken, illustraties maken en einde van de week mails krijgen met publicaties (want resultaat is ook belangrijk en nodig).