Ik schreef al eens eerder, ik heb een bepaalde mate van saaiheid nodig, qua omgeving. In mijn werkelijkheid is mijn omgeving helemaal niet saai maar als je even een pet van ‘the tourist guide’ opzet die langs alle interessante hotspots gaat dan zal hij allang verder zijn getrokken.
Door de omgeving fietsen – fietsen gaat overigens het beste, qua snelheid en makkelijk af kunnen stappen – is als een schrijfoefening. Hetzelfde rondje (met wat kleine variaties) om feeling te krijgen, dingen te ontdekken en te kunnen zien en luisteren naar wat er is.
Het gebied bij mij in de buurt is in de zomer heel groen en begroeid. Nu, in de winter heeft het veel weg van een toendra. Ik ben nog nooit in een echt toendragebied geweest maar ik stel me zo voor: vaalgroene zompige vlaktes, waar weinig anders groeit dan gras en mos en die soms half onder water staan.
Langs de waterkant dood riet en nu het vaak vriest kun je daar makkelijk op staan zonder dat je erin wegzakt.
Het is een uitstekend gebied om even de rust op te zoeken en uit het hoofd te gaan. Helemaal in de winter kom ik slechts een enkele fietser of wandelaar tegen. Dieren daarentegen zijn zeer aanwezig. Allereerst de ganzen, soms staan ze rustig en gebroederlijk met z’n allen eten te zoeken en soms lijken ze geen rust te kunnen vinden en vliegen ze van hot naar her en hebben ze veel kabaal. Nooit irritant, meestal hilarisch.
Daarnaast nog allerlei andere vogels, waarvan ik de naam niet weet, een heel koppel witte reigers en roofvogels. Reeën springen door het veld en in de verte staan Schotse hooglanders op gras te kauwen.
Ik ontdek bijna altijd wel iets nieuws maar dat is niet noodzakelijk voor de beleving. Vrijwel iedere keer bereikt mij een rijk enthousiast en tevreden gevoel, ik kan het niet omschrijven, ik denk een gevoel van vrijheid. Soms wringt het toch wat, zoals van de week. Ik wilde weten hoe het uitzicht was op een paadje aan de andere kant van de snelweg met oog op de zonsondergang. Het uitzicht was: snelweg met zon en heel lawaaierig. Snel doorfietsen en weer terug naar de andere kant. De zon zakte. Hup, sneller Agnes, anders is ‘ie straks onder. Snel een beslissing maken, naar het ene geliefde uitkijkpunt of naar het andere. Ik besloot in verband met het licht naar het punt te gaan wat het dichtste bij was. Daar aangekomen was de zon al te laag om nog onder te zien gaan vanaf dat uitkijkpunt. Was ik al bang voor. Nou ja, je kunt niet altijd alles hebben.
Toch is er op zo’n moment dan altijd wel iets onverwacht anders moois. Een troep ganzen, ik hoorde dat ze even verderop gingen opvliegen, ik stond net bovenop het uitkijkpunt, toen ze voorbij vlogen, ze vlogen vormen in de lucht. Ze streken met luid kabaal in de verte neer op het meer. Ha!
Tevreden deed ik mijn handschoenen weer aan en baggerde door de modder terug naar het fietspad en stapte weer op de fiets. Het was windstil en de lucht kleurde nog na van de ondergaande zon. Ja hoor, daar op het bruggetje, de spiegeling van de boom en het hekje en in de verte de mist en het kerkje van Midwolde. Man!
Nog tevredener stopte ik mijn camera weer terug, keek ik nog eens en stapte ik weer op. Laatste shot, beste shot. Zo vaak.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
Bij het zien van de eerste foto was lezen van de blogpost voor mij een “moetje” de foto deed iets me me. Zo mooi…stil….gespiegeld…ondersteboven.
PRACHTIG!!
Haha zal ik maar stoppen met schrijven? 😉 Dank, ja zo stil is het dan ook (op de ganzen na).
Een prachtphot! Ik heb ook vaak dat ik geniet van vogels maar tegelijk geen idee heb welke het is. En vraag me dan af of dat erg is… Fijn te lezen dat dat vaker voorkomt ?.