‘Als Agnes haar rijbewijs gaat halen dan is het wel serieus’ ‘Wat?! helemaal naar Groningen, waarom?’
De meesten zijn verrast, kijken me de eerste paar minuten aan met verbaasde blik en na vijf minuten vertellen over hoe en wat geloof ik dat ze het wel lijken te begrijpen. Verder lezen We gaan niet terug maar verder
Ik doe even een eigen #WOT (Write On Thursday). Ik dacht namelijk na over het woord ‘belangeloos’, hoe dat zo kwam weet ik eigenlijk niet meer. Maar als ik ‘belangeloos’ hoor dan denk ik aan mijn moeder. Het woord stond samen met andere woorden bij één van de zeven thema’s die we op haar afscheid voorlazen. Woorden die bij haar hoorden.
Geven
De ander, belangeloos, altijd, inzet, betrokkenheid, toewijding. Zoveel moois gegeven. Liefde Verder lezen Belangeloos
De kracht van kwetsbaarheid, een boek van Brené Brown. Ik weet niet meer wanneer ik het heb gekocht maar het was geloof ik al in 2014. Zo’n boek die ik dan graag wil hebben vanwege de enthousiaste verhalen erover en omdat het onderwerp me interesseert. Dat aanschaffen is niet zo moeilijk maar dan nog ‘even lezen’. Ik heb het al een paar keer opgepakt en weer weggelegd, meegenomen in de trein, zelfs meegenomen op fietsvakantie naar Noorwegen. Maar nee, het lukte gewoon niet, het lezen. Een soort weerstand voelde ik, ‘dat iemand me gaat vertellen wat ik moet doen’. Verder lezen Kwetsbaarheid
Ik maakte me druk om al het geschreeuw en wilde daar iets over schrijven en door het schrijven merkte ik dat het een spiegel was. ‘Iedereen loopt maar te verkondigen en voor of tegen iets te zijn’ maar ik doe het zelf ook, tegen het geschreeuw.’ Ik kan ook niet de wereld veranderen. Ik kan slechts observeren en doen van binnen uit en van daaruit mijn lessen leren. Daar geloof ik in. Toch vind ik het eigenlijk te mooi om niet te delen, gewoon als een les die ik leerde. De lessen van nu gaan razendsnel dus het is hartstikke boeiend om in die spiegel te kijken en werkelijk te zien.
Wat ik had geschreven:
Het is een kippenhok in Nederland (ik wou ‘aarde’ zeggen maar beperk me tot waar ik woon), overal komt gekakel uit. Stel je station Utrecht voor vol met kippen en jij moet daar doorheen en al die kippen die kakelen tegen elkaar tegen jou, pikken elkaar in de veren. Af en toe moet je ook meedoen want anders wordt je onder de voet gelopen of in je kuif gepikt.
Ik snap het ook wel, geen kip is gelijk en je wilt toch een beetje mooi leven en niet de hele tijd onder de voet gelopen worden. Maar vergeet niet, je hebt poten en je hebt vleugels, sla ze uit. Doe er mee wat jou goed lijkt. Als het je beter lijkt om graan met rozijnen te eten, doe dat.
Een mannetjeskip is anders dan een vrouwtjeskip. Een hen en een haan. De haan valt op doordat hij groter is en door zijn mooie felgekleurde veren en door zijn haangekraai. Is dat erg? Nee, het heeft een functie, ze moeten het vrouwtje lokken en territorium verdedigen. Wij vergeten nogal eens dat we ook natuur zijn. Een man en een vrouw zijn niet voor niks verschillend. Een haan staat voor mannelijke kracht. Een kip voor zekerheid, een nieuw begin, seksualiteit. [en liep ik tegen de spiegel aan en keek erin]
Ik schreef het al eens in één van de blogs op WPwerkt. Dat proces zie ik bij klanten maar ook mijn eigen website was een proces. Voorheen knutselde ik zelf met themes maar dan werd het nooit helemaal zoals ik het wilde, daarbij was ik te eigenwijs en wilde ik het altijd snel dus deed ik het zelf. Hoe moest het nu dan wel worden? Ik merkte nu dat ik toe was aan maatwerk, ik zag voor me hoe het moest worden, niet allerlei poespas maar meteen zichtbaar wat ik maak en wie ik ben en dat is gelukt. Samen hebben we eraan gewerkt en ik ben tevreden, zelfs over mijn portfolio, dat kwam nog nooit eerder voor.
Tijdens het opruimen van mijn blog, kwam er bijna tien jaar van mijn leven voorbij. Ik begon ooit omdat ik het leuk vond om dingen die ik maakte te delen, voornamelijk foto’s en collageachtige dingen, vaak maar met een heel kort stukje tekst, quotes die ik ergens had gevonden en mooi vond. Gek maar ook mooi om terug te lezen, ik kon er op een afstandje naar kijken zonder mezelf erin te verliezen. In die begintijd studeerde ik nog en had ik daarna een baan. Nu verdien ik zelf mijn geld, met de dingen die ik op mijn website heb staan. Even anders dan toen. Daarom heb ik de bezem door mijn blog gehaald maar niet alles weggegooid. (ik heb het ook niet weggegooid maar uitgezet) Want ergens is het toch mooi om een ontwikkeling te zien en nog eens te refereren naar een oude blogpost. Een weg die begon bij troost, mezelf op de rails houden. Vervolgens ging het naar schrijven over onderwerpen die ik interessant vond en nu schrijf en maak ik dingen voor anderen, nog steeds met de insteek dat het me boeit en er een klik mee heb.
Soms merk ik dat er nog een beetje terughoudendheid is ‘dat zet ik er maar niet bij want dan denken mensen..’ maar waarom zouden we de hele tijd doen alsof we perfect zijn terwijl we wel weten dat het leven er is om te leren? Werk is er ook om iets te leren (naast het brood op de plank), de rest van de jaren dat je nog moet werken perfect zitten wezen is denk ik ook oersaai. Bovendien, als we groei en ontwikkeling niet delen hebben we straks alleen nog maar die keiharde ‘ben je voor of tegen’ sfeer op internet. Daar ben ik dan niet voor. Alleen schiet ik daar niet zoveel mee op, met dat alleen maar zeggen ipv bijdragen aan nuance en openheid.
Ik las vandaag een artikel die voorbij kwam op Facebook over hoe cartoons en illustraties bijdragen aan het begrijpelijk maken van mentale gezondheidsproblemen. Een heel mooi voorbeeld van hoe je elkaar kunt helpen met openheid, eigen ervaringen en het inzichtelijk maken van die dingen zodat we elkaar beter begrijpen.
Ik ga in ieder geval lekker verder met allerlei processen (noem het leven) en blijf daar lekker dingen over schrijven en maken. Doe je mee?
Noordpolderzijl, 2014
Nooit had ik heimwee. Weleens dat ik het iets minder leuk vond of dat er een gevoel van eenzaamheid was maar heimwee, ik had geen idee hoe dat moest voelen. Kinderen die vroeger heimwee naar huis hadden.. vond ik altijd maar een beetje gek, ik kon me er weinig bij voorstellen.
Vroeger mocht ik in de vakanties bij mijn oudere zus logeren die op kamers woonde. Half onder het bureau, anders paste het niet maar hoe avontuurlijk is dat als je zeven bent. Toen ik achttien was of eerder al, wist ik niet zo goed wat ik moest gaan studeren maar wel dat ik op kamers wilde. Maakte niet uit waar als ik maar op kamers kon. Uiteindelijk nadat ik afgewezen werd aan de kunstacademie in Utrecht kwam ik terecht in Leeuwarden. Net ver genoeg weg van huis om op kamers te kunnen, ha gelukt! Tijd voor een nieuwe stad, nieuwe mensen en te doen waar ik zin in had! Verder lezen De ziel van elk verhaal
‘Ga toch weg met je mindfulness’ een redelijk scherp geschreven artikel over dat er eigenlijk steeds minder ruimte lijkt te zijn in onze maatschappij voor de rafelranden van het leven. Het triggerde me. Alles moet mooi en leuk zijn en de rest kun je wegpoetsen met mindfulness. Het geeft de indruk dat alle vervelende dingen weg-te-mindfulnessen zijn. De hype die al jouw problemen wegkaapt. Hop weg klaar, had je verder nog wat te zeuren? Daarom deelde ik dit artikel en meteen kwamen er reacties uit mijn Twitter-netwerk. ‘Is deze opvatting niet wat kort door de bocht?’
Ja misschien wel maar ik zie het nut er wel van in. Met de oorsprong is niks mis maar doordat het een hype wordt, wordt het helemaal uit z’n verband getrokken en te pas en te onpas gebruikt. Verder lezen Hop weg klaar, had je verder nog wat te zeuren?
Ik zat even mezelf even googlen, tja eens in de zoveel tijd doe ik dat, gewoon om even te checken. Ik kwam mijn oude blog tegen met daarop blogs van zo’n twee/drie jaar geleden. Ik las met verbazing terug, schreef ik dat? Met veel beeldspraakof hoe noem je dat.. In ieder geval vaak met een metafoor. Zinnen als ‘Zo subtiel een eerste zonnestraal is in de vroege ochtend, zo subtiel de avondgloed soms slechts een paar millimeter van de wereld bedekt, zo subtiel kan jouw tijd zijn.’ kwamen er toen uit mij. Ik vond dat heerlijk, dat schrijven over hoe ik de dingen zag en hoe ik mijn pad bewandelde. Nu ik het teruglees lijkt het mijlenver weg van nu. Niet qua thema’s want sommige zijn tijdloos maar: wat is er veranderd? Wat maakt het dat ik nu ten eerste niet meer zo veel schrijf en ten tweede niet meer zulke dingen bedenk? Ik had drie jaar geleden nog een baan en was druk bezig met het bedenken wat ik wilde. Nu ben ik zelfstandige en bezig met vooral werk en alles daar omheen. Daarnaast werd ik opgeslokt door een leerproces waar al mijn tijd, geld en energie in ging zitten. Verder lezen Ben ik iets verloren?
Als je tussen de twintig en de veertig bent zoals ik, dan kun je je suf prakkeseren over werk. Het moet vooral leuk zijn en je moet er ook nog van rond kunnen komen, maar zonder brood op de plank gaat dat ‘leuk’ ook niet hoor, met alle onzekere gedachten wanneer het allemaal niet zo goed lukt blijft er weinig energie over om het leuk te vinden. Dan is de eerste gedachte ‘eerst maar eens brood op de plank’, gaan we daarna wel weer leuk doen.
Steeds meer realiseer ik me dat het niet zo zeer gaat om dat werk, het is wel belangrijk dat het een beetje leuk is maar het gaat meer om het vinden van een weg in hoe je wil leven. Niet letterlijk of ineens van ‘zo nu ga ik eens even volledig op manier x leven’ maar meer in de zin van het maken van keuzes met je gevoel. Als je keuzes hebt gemaakt met alleen maar je verstand dan loop je op een gegeven moment tegen de lamp, dat is goed, dat tegen de lamp lopen. Doet even zeer soms maar daardoor laat je je gevoel spreken, die dan vaak zegt: ‘sja ik vond het al een tijdje niet meer zo fijn maar je luisterde niet’. Verder lezen Kom maar binnen, je mag je jas uitdoen
‘Rot op met je comfortzone’ schreef ik afgelopen winter. Een tijd waarin ik worstelde met de leraar, de puber en mijn gevoel. Dat proces ging nog even door in dit afgelopen half jaar tijdens mijn afstudeerproject. Vrij snel had ik een concept bedacht, dat was fijn want ik kan best leuke dingen bedenken maar zo’n concept daar gaat mijn hoofd heel gewichtig over doen waardoor ik meer dan eens worstelde met het uitdenken van zoiets. Een leuk project, lekker allerlei gekke treingespreksflarden verzamelen en daar dan beelden bij bedenken. Toch viel de uitwerking niet mee, hoe ga ik het in beeld brengen? Dan was er nog iets dat ‘portfolio’ heet, iets wat ik moet hebben zo op het einde van mijn studie maar hoe ga ik die vullen? Ik heb een hoop geleerd afgelopen drie jaar maar dat heeft nog niet geresulteerd in een ‘samenhangend portfolio’ zoals het zo mooi omschreven wordt in de beoordelingscriteria. Verder lezen Hoe ik op mijn bek ging en mijn plezier terugvond