Categorie: Persoonlijk

Geplaatst op door — 2 reacties

Als ik een liedjesmaker was..

‘verhuisd? Voor werk, voor de liefde?’

Ha ja voor de liefde, de liefde voor het land, de weidsheid. Zo’n liefde bedoelde ze denk ik niet maar het zou goed passen.

Over die liefde zou ik schrijven als ik liedjesmaker was. Melodieën als luchten boven het land die dikwijls veranderen en je verrassen, met woorden die raken, recht in het hart. Verder lezen Als ik een liedjesmaker was..

Geplaatst op door — 3 reacties

Dit, is allemaal Groningen

Mijn gitaarleraar zei ooit, nadat hij een verhaal vertelde over een ongure situatie in Amsterdam oost: ‘Ik vind het wel best hier, laat ze maar denken dat na Zwolle het moeras begint’. Als tiener van vijftien moest ik daar om lachen. Nu, na negen jaar in de randstad gewoond te hebben weet ik dat er écht mensen zijn die denken dat Nederland ophoudt na Zwolle. Verder lezen Dit, is allemaal Groningen

Geplaatst op door — 3 reacties

2017 en wat daarvan terecht gekomen is

“Wat ga jij anders doen in 2017?” dat was één van de #kommaarop-vragen. Ik had het uitgetekend, in dingen wel en juist niet meer (proberen) te doen. Afgelopen week plaatste Sonja weer een tweet met een link naar deze #kommaarop-post, ik ging maar eens kijken wat ik ook alweer had geschreven.. Verder lezen 2017 en wat daarvan terecht gekomen is

Geplaatst op door — 1 reactie

Deelnemen

Nee zeggen, dingen stop zetten, afscheid nemen van mensen of activiteiten die ik deed, ze behoren niet tot mijn favoriete dingen.
Vandaag zet ik iets stop. Iets wat al een tijdje min of meer op het lijstje stond, steeds vergat ik het weer. Nu ik verhuisd was kreeg ik weer een brief, oja! Nou, meteen maar doen dan. Gewoon een administratieve handeling maar toch.. even bekroop me het gevoel nergens meer bij te horen. Alles gaat door, ook al stop ik, ook al neem ik niet meer deel aan iets waar ik mee opgegroeid was.

Ik neem deel aan weer nieuwe dingen, aan zoveel, zichtbaar en onzichtbaar, dingen die ik kies of op mijn pad komen. Dat pad dat blijft. Vrijdag, ga ik naar de yoga.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 3 reacties

Alles is zo meteen

‘Alles is zo ‘meteen’ tegenwoordig, vind je ook niet? Vermoeiend..’

Je moet dagelijks van alles aan nieuwsberichten en filmpjes zien, daar meteen een mening over hebben en daar dan liefst ook nog ophef over maken. Zo lijkt het. Ook in het dingen doen en meteen over social-media-en. Trucje gedaan, fotoooo.. en klaar. Nu doe ik er zelf ook aan mee want als ik iets nieuws kan dan wil ik dat ook het liefst graag delen.

Toch voelt het allemaal vermoeiend, ben ik dan zo’n oude taart denk ik dan? Nee, ik kan sneller plassen dan een man, denk vaak bij toiletgebouwen op campings ‘duurt lang, wat ben ik vergeten te doen?’ en verder heb ik nog nooit klachten gehad over dat ik te langzaam mijn werk doe.

Wat ik bedoel is een ander soort snelheid, in praten, conclusies trekken. Mensen lijken openminded maar reageren vervolgens net zo kort door de bocht als degene over wie zij hun mening geven. Er lijkt in de wereld, als je door de social media-bril kijkt weinig tijd voor langdurige processen. Veel dingen zijn niet meteen voorbij, gefixed of verwerkt. Daarbij blijven we mens, die van gedachten verandert, twijfelt, leert, uitprobeert, zich bedenkt, verder gaat, nog eens opnieuw kijkt.

Dat ik mooie foto’s deel van hier, betekent niet dat ik hier nooit meer wegga of dat het ergens anders niet mooi zou zijn, bovendien is het nog te vroeg voor conclusies, eerst maar eens een jaartje rijpen. Dat ik best aardig kan tekenen betekent niet dat ik meteen die succesvolle illustrator ben. Het vereist jarenlange oefening in allerlei vormen. Er wordt van zoveel uitgegaan en verwacht.

Ik probeer me er steeds minder van aan te trekken, vandaag de dag onderweg te blijven en eigenlijk steeds langzamer te gaan. Kan ik iets nog rustiger doen, zodat ik volledige aandacht heb voor wat ik doe? Om te horen wat de weg me vertelt, om van een afstandje te kunnen kijken en te zien.

Op de foto tegeltjes uit de Addingaborg in Wedde.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 3 reacties

Een ander ritme

Mijn gesteldheid heeft de laatste maanden meer weg van die linker dan van die rechter. Werken, werken, eten, slapen en hup weer aan de gang, mezelf aan de haren erbij slepen. Dozen inpakken, kasten uit elkaar halen, rijles, opslag regelen, naar de stort, muurtje weer wit verven, ritje heen en terug naar Groningen en weer werken. Bedrijvig.
Onrustig ben ik en dat is te merken in mijn rijden tijdens de les, ‘rustiger, rustig Agnes’, ik weet het nog voor hij het zegt. ‘Heb je haast?’ ‘Waarom doe je het dan?’ Nee.. of ja misschien eigenlijk wel, ik weet dat het anders moet maar ik krijg het vandaag niet voor elkaar.
Als een nieuw muziekstuk, we zijn nog met het oude bezig, ondertussen probeer ik een nieuw instrument te bespelen en zijn er af en toe flarden van het nieuwe stuk te horen, een nieuw ritme zonder bladmuziek, hoe die zal klinken? We gaan het horen.