Ik zet mijn zeefraam in de spuitcabine en spuit mijn ontwerp schoon. Na een paar seconden zie ik dat het ontwerp aan de onderkant kapot gaat. Of niet goed belicht of niet lang genoeg de film droog geföhnd. Grote kans dat ‘t dat laatste is. Eigen schuld. Insmeren met ontvetter, uitspuiten en opnieuw beginnen.
Is dat dat zeefdrukken dan niet alleen maar leuk en stiekem een onderdeel van mijn levensles die ‘langzaam en rustig’ heet?
Ik zie steeds meer activiteiten in mijn leven die onderdeel blijken te zijn van deze levensles. Ik heb nu maar geaccepteerd dat het zo is. Op internet zijn duizenden challenges te vinden waar je aan mee kunt doen. Niet nodig, mijn levensles verzint altijd wel een challenge voor me. Trekt zich niks aan van het moment waarop dat plaatsvindt. De levensles is overigens dikke vrienden met een andere levensles ‘ongestoord zijn’. Ze slepen me mee naar relatief rustig ogende plekken waar bejaarden zich langzaam voortbewegen en iemand met een lawaaierig karretje door de supermarkt dendert. Zo snel mogelijk wil ik dan weer de winkel uit rennen maar dat kan niet want mijn levensles heeft bejaarden ingezet. Ben ik mooi klaar mee.
En dan wil ik ook nog alles snappen en goed doen. Vermoeiend is het soms. Toch denk ik dat het wel kan. Langzaam en rustig en toch heel vlot. Vlot in de omgang is meestal iets geestelijks, dat je snapt hoe dingen werken en in elkaar zitten, enigszins ongestoord je eigen leven leeft en ondertussen een beetje kunnen lachen om jezelf ook al gaat er ondertussen van alles fout. Althans, dat vind ik de leukste mensen om mee te praten, dat zijn de mensen die geestelijk jong blijven.
Laatst moest ik in de stad zijn, er was iets in de Oosterpoort waardoor het druk bij de parkeergarage was. Dus ik stond bijna stil op de weg met knipperlicht uit, toen het mijn beurt was om erin te rijden. Ik moest nog een dikke drempel over, in mijn snel-snel-iedereen-wacht-mij was ik dat even vergeten, de auto sloeg af. Snel weer starten, goed uitkijken voor de fietsers en hup erin. In de haast vergeten dat ik altijd iets dichter langs kaartjesautomaat moet rijden. Dus hing ik niet een beetje maar helemaal uit het raam en toen kon ik net het knopje aantikken.
In de parkeergarage aangekomen zag ik veel bejaarden, grijze mensen. De Messiah werd uitgevoerd las ik later. Langzaam en rustig, het had best gekund.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
Ik ben dan soort van “bejaard” en die les begint nu pas tot me door te dringen. Dus er is hoop. :-))
Bejaard, jij? Haha, jij bent nou typisch zo iemand over wie ik het had, die geestelijk jong blijft!
Hier nog een Liesbeth met dezelfde opmerking! Ik loop in de supermarkt in een tempo dat nauwelijks ergens toe leidt. Maar ook bij mij gaat het leggen voordurend zijn eigen gang en kan ik dat amper bijhouden. En ik haat parkeergarages maar moet altijd uitstappen om bij de knop te komen. En dat duurt dan weer even….
Nooit te oud en te jong om te leren en ach, dan duurt het maar even. 🙂