Ik zeg het maar eerlijk, ik heb niet zo heel veel met studiofotografie als het gaat om portretten maken. Hoewel ik ook geleerd heb dat studiofotografie wel leuk kan zijn. Ik was daar een paar jaar geleden namelijk wat sceptisch over, ik dacht dat het niet iets voor mij zou zijn. Dat had te maken met mijn comfortzone, het werken met licht in een studio was iets wat toen nog niet in mijn comfortzone zat. Ik heb dat inmiddels geleerd en daar leuke ervaring mee opgedaan. Vooral productfotografie en stilleven zijn dingen waar ik met plezier mee kan spelen in een studio. Maar als het om portretfotografie gaat:
Geef mij maar buiten.
Waarom? Buiten geeft mij vrijheid en inspiratie, om op zoek te gaan naar mooie beelden. Daarvoor hoef ik meestal niet ver, de stad of de natuur biedt genoeg mogelijkheden voor een mooi en interessant portret. Een tunnel, groen, een mooie muur of een waterkant. Het allerleukste is iets onverwacht leuks zien. Hop daar is het, zo voor m’n neus. Dat zijn de dingen die ik niet van te voren bedenk en wat vaak interessante foto’s oplevert. Daarnaast is het ook inspirerend om samen met diegene met wie ik op pad ben hardop te kijken naar mooie plekken in een stad of in de natuur: ‘hee dat ziet er leuk uit, is dat wat? Oh ik weet nog iets..’
Tussentijd
Daarnaast is buiten ook fijn voor de mensen die ik portretteer. De fotoshoot is eigenlijk een wandeling, van plek naar plek en onder het wandelen ontstaat vaak een leuk gesprek. Het is die tussentijd die het ’em doet. Kees van Kooten had het in het programma ‘kijken in de ziel’ over dat tegenwoordig de tussentijd er niet meer is doordat je niet (altijd) meer hoeft te wachten op apparaten of tot iets klaar is.
‘Maar je bent wel afhankelijk van het weer..’
Ja als het takkeweer is dan kunnen we beter even wachten op een betere dag, daarom spreek ik meestal ook een reservedag af. Toch hoeft de lucht niet altijd strakblauw te zijn, bewolking kan heel fijn zijn voor de doortekening van de lucht, wat vaak een mooie toevoeging in de foto’s is.
Bijna altijd spreek ik op een plek af die de voorkeur heeft van diegene die ik portretteer. Je eigen stad of een plek die je goed kent en waar je je fijn en comfortabel voelt is belangrijk, want de meeste mensen vinden gefotografeerd worden niet zo comfortabel (lees: verschrikkelijk). Al vinden ze het achteraf vaak meevallen en zelfs wel een beetje leuk nog ook.
Doorleefd
En tot slot, buiten matcht gewoon het beste met hoe ik portretten maak, puur natuur. Soms is het even slikken meestal om de ‘oei ik wordt toch wel wat ouder, zie die rimpels!’ en om zichzelf terug te zien op een foto door iemand anders dan zijzelf gemaakt. Ook ik heb die ervaring, ik dacht bij de laatste foto die Tessa van mij maakte hoe mooi ik die ook vind: ‘ja dat hele jeugdige is er wel af, de kraaiepoten komen in beeld’. Maar dat hoort bij het leven en als fotograaf en mens word ik er eigenlijk alleen maar heel blij van, die natuur vinden we immers ook het mooist als ze doorleefd is (al zijn de jonge spruiten in de lente natuurlijk ook heerlijk om te zien, al wat leeft is bijzonder)
Het stadium ‘de kraaienpoten komen in beeld’ ben ik inmiddels al voorbij, haha, die zitten er al een hele tijd en… het went! 😉
Ben het met je eens, dat doorleefde is (ook) mooi. Als ik foto’s terugzie van toen ik (een stuk) jonger was, dan denk ik “wat een glad bekkie zeg, niks op te zien”.
Vaak vind ik andere mensen NU ook echt veel mooier dan toen ze jong(er) waren. Dat had ik al toen ik zelf nog jong was en met oudere mensen foto’s bekeek.
Ach ja, zoals ze met jonge kinderen ook zo leuk zeggen: “Iedere levensfase heeft z’n charme – baby, peuter, kleuter, tiener…” Dat gaat de rest van je leven door. 🙂