Volgende week is het internet dicht. Ja dicht, gesloten, even de stekker eruit. Het internet is na al die jaren ook weleens toe aan een weekje vakantie. Het heeft het namelijk maar zwaar te verduren met ons mensen. Even geen mensen die zich elke seconde uitspreken, even geen meningen tonen, geen liveblogs, geen voorgeschotelde suggesties of nieuws. Niks nieuws. Dat zou wat zijn.
Zoals er ooit iedere zondag geen krant was.
Misschien kunnen we dan een tijdje naar de vogels luisteren, ons verwonderen over wat we horen. Zonder zelf te reageren. Zonder voor of tegen te zijn. Zonder ons dikwijls uit te moeten spreken. Zonder iets weg te zetten als goed of fout. Zonder elkaar te veroordelen.
Misschien kunnen we dan iets meer van het grotere geheel zien, hoeveel kleurschakeringen er zijn, als je het geheel van een afstandje bekijkt en zo nu en dan eens inzoomt.
Iets wat op het eerst gezicht bruin lijkt blijkt bij nadere bestudering uit lichte, donkere, oranje, gele, bruine tinten te bestaan. Een rijke schakering. De één ziet het oranje als eerste, de ander valt het donkere als eerste op. Waar je ook kijkt, verschil is er. Van een afstandje observerend is het vaak beter zien, waarom of waarin het ’em zit.
Er ontstaat een genuanceerd beeld en je ontdekt nog eens wat.
Even de stekker uit het internet.
Op zoek naar de stekker van ons eigen nuchtere verstand, ons zicht, ons luisterend oor. Zeg nou zelf, dat zou geen gek idee zijn. Of zeg maar niet.. doe ermee wat je wilt, in stilte.