Een schakel

Onderdeel zijn van het grotere geheel. Ik vind dat een fijne gedachte. Godzijdank hoef ik niet het grotere geheel te zijn. Niemand niet, iedereen is onderdeel van het grotere geheel.

Soms zijn er van die momenten dat je je ineens realiseert welke rol je speelt of hebt gespeeld op een bepaalde plek. Meestal zie ik het pas achteraf vanaf een andere plek. Vandaag had ik dat, na het lezen van iets. Ineens kon ik ze allemaal aanwijzen, de mensen, de verbindingen en mijn eigen rol hierin.

Die heeft contact met die en die hebben samengewerkt aan dit en kende weer die en die. Dat is toch mooi. Niet dat ik in directe lijnen daar voor gezorgd had. Want ik ben niet iemand waarvan je nu meteen zou zeggen, nou dat is nou echt een netwerker, zo iemand die meteen met iedereen praat en mensen aan elkaar voorstelt. Ik bedoel meer als schakel samen met anderen en in de zin van wat je uitstraalt trek je aan. Daarmee verbind je (soms onbewust en indirect) mensen die op dezelfde golflengte zitten met elkaar.

Sowieso denk ik dat ontmoetingen met mensen niet voor niets zijn en altijd voor een verbinding met wat dan ook zorgen. Is het niet een verbinding met elkaar dan is het wel een verbinding met iets in jezelf, die zorgt dat je met iets aan de slag gaat. Soms zijn ze ook heel onzichtbaar, totdat iemand je ineens iets vertelt waardoor de lijn ineens zichtbaar wordt.

Verhuizen naar een andere plek betekent ook verandering in het grotere geheel, merkte ik. Natuurlijk, logisch, bij iedere verhuizing heb ik gemerkt dat het hervinden van mijn plek enige tijd kost. Nu, enige tijd later is het mooi dit alles te overzien en te zien dat het eigenlijk allemaal heel organisch in elkaar zit. De gedachtes dat een schakel in het grotere geheel vervangbaar is en dat ieder mens uniek is kunnen wat mij betreft heel goed naast elkaar bestaan.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.