Veertig minuten rijden is het, eerst door een aantal dorpen en streken, afremmen voor de rotonde bij Lauwerszijl en dan begint daar ongeveer de ‘echte’ weidsheid.
Doe mij daar maar een huis. Nooit meer op buienradar kijken, recht voor je neus gebeurt het. De naderende wolken, de regen en zon die zich erin mengt. Nooit zou ik daar genoeg van krijgen.
Na Zoutkamp draai ik linksaf de N361 op, de lucht verandert van zonnig naar mistig, ik rij langs de uitlopers van het Lauwersmeer richting Lauwersoog. Altijd komt de gedachte dan op dat ik daar toch ook eens een keer moet stoppen om te kijken. Toch doe ik het niet, het einde van de wereld lonkt.
Ergens voorbij de haven parkeer ik de auto. Uit de auto, waait de zoute wind door mijn haren en stelt me gerust, ik ben hier goed. Het raakt, ik voel de vrijheid, ik hoor het wad, ik zie oneindig. Het lonkt, het leeft.
