Ik was zestien en op een muziekcursus in de zomer met andere jongeren. Een van de creatieve activiteiten die we deden was, gedichten schrijven. Tot dat moment schreef ik eigenlijk nooit zoveel. Ja in een dagboek en soms voor een jongerendienst in de kerk maar dat laatste was eigenlijk meer teksten bij elkaar zoeken. Stiekem was daar al wel een kleine drang ‘zelf willen schrijven’ maar ja ik was zestien en durfde natuurlijk niet tegen de pastor te zeggen,’zeg, ik zou graag zelf iets willen schrijven, kan dat?’
Het gedicht wat ik op die zomercursus schreef ging over een slak die beetje bij beetje uit z’n schulp kroop. Die slak was ikzelf natuurlijk. Met een stoer kort kapsel wat ik later ook nog paars durfde te verven en broeken waar ik bij de pijpen stukken stof tussen zette.
Het was de tijd dat we allemaal internet kregen thuis, via de telefoonlijn (pieeeep, grrrrhgg, piejong piejong) De blogs kwamen op en ik bouwde mijn eerste website (met gastenboek).
Nadat ik eens ‘s nachts na een koorrepetitie en wat glazen wijn gedronken te hebben naar huis fietste, ging ik onderuit op het fietspad. Natuurlijk niet vanwege de wijn maar omdat er net nieuw grind op het fietspad lag. In ieder geval had ik de infrastructuur van mijn dorp van dichtbij gezien. Het ging natuurlijk nergens over maar het klonk leuker dan ‘gevallen met de fiets’ vond ik, dus ik schreef daar een stukje over en zette dat op mijn website.
Toen ik mijn eerste digitale camera had postte ik af en toe een foto. Eerst zonder iets erbij te schrijven maar dat voelde niet helemaal af dus ik zocht vaak een gedichtje of een quote. Het was de tijd dat het gebruiken van quotes nog geen lifestyle was, je haalde ze gewoon uit een boekje. Of ik bedacht zelf een zinnetje, dat zinnetje werden steeds vaker zinnetjes en die werden een soort van gedichten.
Van gedichten ging het meer naar blogs over dingen die ik belangrijk vond, persoonlijke ontwikkeling, dingen waar ik graag iets over kwijt wilde. De laatste jaren gecombineerd met blogs over de dingen die ik doe als zelfstandig ondernemer, fotografie en illustratie.
Ik woon allang niet meer in die schulp, ik kroop eruit door te maken, te schrijven en te delen. Ik woon nu overal, tussen de regels, de lijnen en in het landschap.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
‘Ik woon nu overal, tussen de regels, de lijnen en in het landschap’. Het is prachtig zichtbaar in je blog.