Mama, maaaama!
Ik tuur naar de glijbanen en doolhofjes. Niet mijn kind.
Halverwege de glijbaan golft een kind moeiteloos van de ene positie in de andere naar beneden.
11:17, naast mij wordt patat geserveerd. Ik neem een slok van mijn cappuccino.
Verderop zit een vrouw met een laptop. Zou je hier echt kunnen werken? Iedere keer dat we hier zijn vraag ik me dat af.
De ene ouder showt haar nieuwe tatoeage aan de andere.
Twee hoofdjes steken boven een zee van ballen uit in de ballenbak.
Aan de rand zit een vader op z’n telefoon te kijken. Het bijbehorende kind zoekt iemand om mee te spelen.
We wisselen even van kind, J de baby en ik met de peuter door het doolhof omhoog naar de glijbaan. De peuter klimt razendsnel naar boven, bijna niet bij te houden. Ik ben allang blij dat ik weer overal doorheen pas. De vorige keer dat ik me hier doorheen manoeuvreerde was ik veertig weken zwanger.
De baby slaapt op mijn arm. Ik kijk rond.
Ik dacht altijd dat ik gek zou worden in zo’n omgeving. Alles went. Ik ervaar een soort van saamhorigheid. Het verrast me iedere keer weer. Hoe oud of jong ook, hoe belabberd je die nacht ook hebt geslapen, zwanger, pas bevallen of van alles aan je hoofd, hier zijn voor je kind, het schept een band.
Anderhalf uur later rijd ik de wandelwagen door het poortje van de uitgang en kom ik in de oase van rust op de woonboulevard. Het blijft een bijzondere plek voor een binnenspeeltuin.