Auteur: Agnes

Geplaatst op door — 3 reacties

wereldjes

Wereldjes ontstaan,
het grafiet maakt vormen op papier,
dikke lijnen die straks groeven worden.
dan komen de vragen, wat gaat weg en wat blijft?
de antwoorden worden nog even aangezet door het potlood.
Grafiet drukt op het linoleum tot de route uitgezet is
en de guts zijn weg vindt door het rubber
wat gaat weg en wat blijft, soms een heroverweging
het ontstaat
dan is er de inkt, die de wereld zichtbaar maakt en drukt het op papier.
Het is daar,
de wereld van vandaag.


Verder lezen wereldjes

Geplaatst op door — 2 reacties

Negatief

Altijd is er een negatief, om te kunnen zien wat zich aftekent, om zaken te kunnen onderscheiden. Licht en donker. Beide zijn nodig voor het scheppen van nieuwe vormen. Beide zijn nodig om te kunnen zien wat je eerst niet zag, om te weten wat het betekent.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 1 reactie

Deelnemen

Nee zeggen, dingen stop zetten, afscheid nemen van mensen of activiteiten die ik deed, ze behoren niet tot mijn favoriete dingen.
Vandaag zet ik iets stop. Iets wat al een tijdje min of meer op het lijstje stond, steeds vergat ik het weer. Nu ik verhuisd was kreeg ik weer een brief, oja! Nou, meteen maar doen dan. Gewoon een administratieve handeling maar toch.. even bekroop me het gevoel nergens meer bij te horen. Alles gaat door, ook al stop ik, ook al neem ik niet meer deel aan iets waar ik mee opgegroeid was.

Ik neem deel aan weer nieuwe dingen, aan zoveel, zichtbaar en onzichtbaar, dingen die ik kies of op mijn pad komen. Dat pad dat blijft. Vrijdag, ga ik naar de yoga.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 4 reacties

Trek je nou je schoenen nog aan of hoe zit dat?

Ik keek op van mijn bureau, hij was er nog steeds, hing een beetje rond, alsof hij ergens op wachtte. Ik had ’em vanochtend al gezien, hij zag er niet verkeerd uit maargoed, je kunt niet altijd achter alles wat er mooi uit ziet aangaan, en het werk wachtte.

‘trek je nou je schoenen nog aan of hoe zit dat?’

Hm, had ‘ie het nu tegen mij?

‘Kom dan!’

Goed dan en ik stapte op de fiets, volgde hem totdat hij hard optrok en uit het zicht verdween.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 3 reacties

Alles is zo meteen

‘Alles is zo ‘meteen’ tegenwoordig, vind je ook niet? Vermoeiend..’

Je moet dagelijks van alles aan nieuwsberichten en filmpjes zien, daar meteen een mening over hebben en daar dan liefst ook nog ophef over maken. Zo lijkt het. Ook in het dingen doen en meteen over social-media-en. Trucje gedaan, fotoooo.. en klaar. Nu doe ik er zelf ook aan mee want als ik iets nieuws kan dan wil ik dat ook het liefst graag delen.

Toch voelt het allemaal vermoeiend, ben ik dan zo’n oude taart denk ik dan? Nee, ik kan sneller plassen dan een man, denk vaak bij toiletgebouwen op campings ‘duurt lang, wat ben ik vergeten te doen?’ en verder heb ik nog nooit klachten gehad over dat ik te langzaam mijn werk doe.

Wat ik bedoel is een ander soort snelheid, in praten, conclusies trekken. Mensen lijken openminded maar reageren vervolgens net zo kort door de bocht als degene over wie zij hun mening geven. Er lijkt in de wereld, als je door de social media-bril kijkt weinig tijd voor langdurige processen. Veel dingen zijn niet meteen voorbij, gefixed of verwerkt. Daarbij blijven we mens, die van gedachten verandert, twijfelt, leert, uitprobeert, zich bedenkt, verder gaat, nog eens opnieuw kijkt.

Dat ik mooie foto’s deel van hier, betekent niet dat ik hier nooit meer wegga of dat het ergens anders niet mooi zou zijn, bovendien is het nog te vroeg voor conclusies, eerst maar eens een jaartje rijpen. Dat ik best aardig kan tekenen betekent niet dat ik meteen die succesvolle illustrator ben. Het vereist jarenlange oefening in allerlei vormen. Er wordt van zoveel uitgegaan en verwacht.

Ik probeer me er steeds minder van aan te trekken, vandaag de dag onderweg te blijven en eigenlijk steeds langzamer te gaan. Kan ik iets nog rustiger doen, zodat ik volledige aandacht heb voor wat ik doe? Om te horen wat de weg me vertelt, om van een afstandje te kunnen kijken en te zien.

Op de foto tegeltjes uit de Addingaborg in Wedde.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op door — 2 reacties

paadjes

Paadjes. Soms groeit een paadje uit tot een straat of een weg, soms loopt het dood. Onlangs ben ik een nieuw pad ingeslagen door te verhuizen. Een pad die je van te voren op de kaart hebt bekeken en waarvan je denkt dat het weleens een goed pad zou kunnen zijn. Helemaal zeker wist ik het niet. Het was ergens bekend gebied maar van zoveel jaar geleden en zoveel jaar geleden was ik zoveel jaar jonger. Dus hoe zou dat zijn met al mijn kennis en ideeën van nu? De enige mogelijk om erachter te komen is: ervaren.
Verder lezen paadjes

Geplaatst op door — 5 reacties

koffie met gemoedelijkheid

‘het is hier allemaal niet zo hip, wat is dat fijn zeg’

We struinen wat door de haven van Lauwersoog, ik ruik de ziltigheid van de zee. Hier en daar wat toeristen en aan de overkant ligt Schier, het eiland die je zo over fietst maar waar ik wel drie weken kan vertoeven. Struinend, fietsend, lopend, verwonderend, met je voeten in het zand staand en kijkend en voelend hoe eenvoudig het leven kan zijn.

Die zaterdag gingen we niet naar Schier, hoewel de verleiding om zo de boot op te stappen groot was. Dat komt, het is dichtbij. Nu wandelden we door de haven, dronken koffie en haalden vis.
Waar de één de stad nodig heeft om tot een roman, een schilderij of een lied te komen, heb ik een bepaalde mate van saaiheid nodig. Bleek, of eigenlijk wist ik het al maar was het verdrongen door drukte. Al voelt het voor mij niet saai, veel mensen vinden Denemarken saai, voor mij is er genoeg te zien en te ontdekken.

Ik hoef niet altijd maar geëntertaind of overdonderd te worden door een of ander de-koffie-kan-niet-gek-genoeg-concept. Juist die minder hoge mate van prikkels wakkert mijn verwondering aan, mijn zien, mijn creatief zijn, doen met wat er is. Doe maar gewoon koffie met wat gemoedelijkheid, daar word je niks niet minder van. Bij tijd en wijle even de stad opzoeken om dan vervolgens de mogelijk te hebben om weer terug te kunnen keren naar de rust en de eenvoud. Overigens is die eenvoud heel rijk. Rijk aan innerlijke vreugde en tevredenheid.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.