Het is iets na zevenen in de ochtend, ik passeer de IJssel met de trein en kijk naar hoe het water door de rivier stroomt.
‘onderweg zijn’, is denk wel het meest prachtige in het leven. Er is altijd een nieuw vertrekpunt, er gebeuren nieuwe dingen en geen reis is hetzelfde.
De één maakt kleine tripjes en blijft dichtbij huis, de ander is niet bang om kilometers te maken.
Ik hou van kilometers maken. De letterlijke kilometers helpen mij de innerlijke kilometers te maken. Ik heb nog nooit werk gehad wat om de hoek was en ook nooit naar verlangd. De ritjes en de reisjes bieden ruimte om het een en ander te overdenken, te verwerken en in te zien.
Als ik terugdenk aan mijn reisjes van de afgelopen jaren, op de korte stukjes van en naar werk maar ook op de langere reizen op de fiets, daar is een hoop overdacht, geworsteld en verwerkt. Ik ben tegen bergen op gefietst en door dalen gegaan. Het leuke van reizen is dat je niet de gelegenheid hebt om veel vast te houden. Je kunt niet alles meenemen, je moet iedere keer weer dingen achter je laten en dat is maar goed ook.
Even terug kijken, kunnen glimlachen en denken ‘dat was een pittige reis maar ik heb het toch maar mooi even geflikt’ en dan weer verder.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
Mooi! Ik hou ook van licht reizen? En vooral van opruimen met aandacht.
precies wat ik ook zo prettig vind aan reizen naar en van opdrachtgevers. je verwerkt, peinst, komt tot ideeën.
‘Soms moet je weggaan om te beseffen waar je bent’, las ik ergens en daar dacht ik meteen aan bij het lezen van je tekst. 😉