In spanning zitten we op de poli. Alle scans en onderzoeken zijn gedaan, vandaag horen we de uitslag en het behandelplan.
Je wilt er eigenlijk niet over nadenken, als je net een kind gekregen hebt (en een peuter van bijna drie hebt), toch spoken ze door ons hoofd, gedachten als ‘Moet ik de kinderen straks alleen opvoeden?’ ‘Leef ik in mijn bonustijd?’
De arts komt gelukkig meteen ter zake, er zijn geen uitzaaiingen gevonden. De prognose is eigenlijk heel goed.
Godzijdank.
Het liefste willen we volgende week al opereren.
Nog niet bekomen van alles of iets zetten we ons schrap voor de volgende week. Zenuwachtig en met een heel schema wie wanneer komt helpen wachten we op de operatie, die uiteindelijk een week uitgesteld wordt in verband met drukte.
Balen maar ook fijn, even wat ademruimte.