Kom maar binnen, je mag je jas uitdoen

Als je tussen de twintig en de veertig bent zoals ik, dan kun je je suf prakkeseren over werk. Het moet vooral leuk zijn en je moet er ook nog van rond kunnen komen, maar zonder brood op de plank gaat dat ‘leuk’ ook niet hoor, met alle onzekere gedachten wanneer het allemaal niet zo goed lukt blijft er weinig energie over om het leuk te vinden. Dan is de eerste gedachte ‘eerst maar eens brood op de plank’, gaan we daarna wel weer leuk doen.

Steeds meer realiseer ik me dat het niet zo zeer gaat om dat werk, het is wel belangrijk dat het een beetje leuk is maar het gaat meer om het vinden van een weg in hoe je wil leven. Niet letterlijk of ineens van ‘zo nu ga ik eens even volledig op manier x leven’ maar meer in de zin van het maken van keuzes met je gevoel. Als je keuzes hebt gemaakt met alleen maar je verstand dan loop je op een gegeven moment tegen de lamp, dat is goed, dat tegen de lamp lopen. Doet even zeer soms maar daardoor laat je je gevoel spreken, die dan vaak zegt: ‘sja ik vond het al een tijdje niet meer zo fijn maar je luisterde niet’.

Door te luisteren gaan de lampjes weer aan en kun je je bewust dingen afvragen als ‘laat ik me meeslepen met de tijd en de haast van alledag of ga ik even stil staan?’,  ‘ik heb eigenlijk geen tijd maar ik kies er nu toch voor om hier te zijn, omdat ik voel dat ik dat moet doen’. Dat soort afwegingen, soms in minder dan een seconde gemaakt. Hop klaar, ik voel dat ik dit moet doen, geen discussie.

Van de week was ik bij een uitvaartdienst, een hele mooie dienst. Zonder toespraken maar met veel warmte en menselijkheid. Het ging over een mens, over de liefde, de warmte, want koud zijn kon altijd nog. Een gevoel van ‘kom maar binnen, je mag je jas uitdoen’. De jas met alle labeltjes, wat je gedaan hebt in feiten en verleden mag je naast je neer leggen want we kunnen praten, zingen of gewoon zijn, van mens tot mens, met liefde, daar gaat het om.