Hoe ik op mijn bek ging en mijn plezier terugvond

‘Rot op met je comfortzone’ schreef ik afgelopen winter. Een tijd waarin ik worstelde met de leraar, de puber en mijn gevoel. Dat proces ging nog even door in dit afgelopen half jaar tijdens mijn afstudeerproject. Vrij snel had ik een concept bedacht, dat was fijn want ik kan best leuke dingen bedenken maar zo’n concept daar gaat mijn hoofd heel gewichtig over doen waardoor ik meer dan eens worstelde met het uitdenken van zoiets. Een leuk project, lekker allerlei gekke treingespreksflarden verzamelen en daar dan beelden bij bedenken. Toch viel de uitwerking niet mee, hoe ga ik het in beeld brengen? Dan was er nog iets dat ‘portfolio’ heet, iets wat ik moet hebben zo op het einde van mijn studie maar hoe ga ik die vullen? Ik heb een hoop geleerd afgelopen drie jaar maar dat heeft nog niet geresulteerd in een ‘samenhangend portfolio’ zoals het zo mooi omschreven wordt in de beoordelingscriteria.

Natuurlijk begrijp ik wel wat dat inhoudt, een mooie verzameling van werk dat allemaal op elkaar aansluit en waaraan je meteen kan zien ‘oh dat is zo’n type fotograaf’. Hartstikke leuk maar ik kom meer en meer tot de conclusie dat ik niet zo iemand ben. Dat kun je eigenwijs noemen, dat is het misschien ook wel maar daar moet je dan maar mee dealen. Alsof Karel Appel nadacht over of dat wat hij maakte wel allemaal op elkaar aan zou sluiten en in z’n portfolio zou passen..

Eigenwijs of niet, ik ging tweeënhalf week geleden op mijn bek tijdens de tussenschouw. Zenuwachtig, want het is toch je eigen werk, goed of niet goed, je hebt iets gemaakt wat er nog niet was legde ik mijn werk op tafel voor de beoordelaars en binnen twee minuten was het duidelijk dat de uitwerking van het concept niet goed was. Gefrustreerd en verslagen ging ik naar huis en hoewel ik enige verwerkingstijd nodig had had ik binnen een dag een nieuw concept ‘Culinair expressionisme’ verzonnen. Iets waar ik al mee begonnen was en wat de beoordelaars nog enigszins een beetje aardig vonden.

Alle uren die ik had heb ik eraan besteed en nu liggen er zes foto’s bij het fotolab om afgedrukt te worden op groot formaat en die hangen vanaf 20 juni in de galerie. Ongeacht wat men ervan vindt of hoe het uiteindelijk eind juni beoordeeld wordt, ik sta erachter, ik heb plezier gehad in het maken, lekker kliederen met eten en dat plezier maken is voor mij het meest belangrijk. Want ik ben dit toch potverdorie gaan doen omdat ik het zo leuk vond?

Wat een proces zeg.. en een paar laatste pittige loodjes.. die bijna voorbij zijn.

Vanaf 20 juni is het werk van mijn medestudenten en mij te zien in Galerie Foto21 in Bredevoort. Helemaal in Bredevoort? Ja supermooi daar!