De nieuwe kalender met beelden van het Hogeland is vers van de pers. Een paar jaar geleden begon ik met het maken van een kalender omdat ik het anders toch wat zonde vond dat de beelden maar in de archiefkast bleven liggen. Ik deel ze meestal wel online maar dat is toch meestal voor de kortstondige blikken. Een kalender daar kijk je – ik ga er even vanuit dat zo’n ding veelal op de wc of ergens boven een bureau hangt – toch wat vaker naar. Een maand lang kijk je naar dezelfde plaat of als je vergeet om te slaan, nog langer. Verzonken in gedachten over het allerdaagse starend naar de waddenzee. Herinneringen aan die ene vakantie ploppen op of je vraagt je voor de zoveelste keer af wanneer nu eindelijk het voorjaar begint. Zo zal het denk ik ongeveer gaan?
Ik heb ’em in ieder geval niet voor mezelf gemaakt, die kalender. Alhoewel, ik leef al weet ik niet hoe lang zonder verjaardagskalender, met alle gevolgen van dien. Dus het is wel goed dat ik er zelf nu ook eentje heb.
De beelden zijn eigenlijk slechts de oogst. Het op pad gaan, tijd ergens doorbrengen, kijken hoe de zon, de wolken, de wind gaan, welke vormen ik zie en ontdek, de foto maken, dat is waar het voor mij om draait. Niet één keer maar meerdere keren naar dezelfde plekken gaan, kijken wat tijd doet, hoe de seizoenen gaan. Nooit is een plek precies hetzelfde, de wind, het getij, het licht en de kleuren. Ze vertellen telkens nieuwe verhalen.
Ik kan er euforisch over zijn, als ik ‘s ochtends vroeg op pad ben geweest en terugkom. Met de hele ervaring nog vers in het lijf, bekijk ik onder genot van een kopje koffie de oogst en bewerk ik de beste beelden. Meestal blijven er maar een paar beelden over, soms maar eentje die het beste is. Kiezen is iets wat moet maar ook leuk is, het houd me scherp. Kill your darlings, doet soms een beetje pijn maar is uiteindelijke het beste. Zit ik er te lang mee te mieren dan is dat een teken dat het niet goed genoeg is. Hup weg ermee.
Deze kalender bestaat uitsluitend uit beelden van hier, van het Hogeland in Groningen. Bewust zo specifiek, nooit eerder voel ik me zo op mijn plek als hier, de weidsheid van het landschap, de rust en de gemoedelijkheid van de mensen, dat doet veel. Meer dan ik ooit had gedacht. Daarom met deze kalender een ode aan hier en ook een begin. Een begin van een reeks verhalen.
Het resultaat, de beelden, is mijn manier van vertellen. Ik zou willen dat ik een liedjesschrijver was, want muziek is eigenlijk nog een krachtigere manier van vertellen, gek genoeg is er altijd iets van muziek in mij aanwezig als ik ergens op de kwelders sta. Maar ik hou het bij de vorm die mij het beste past, beelden maken, met misschien af en toe wat woorden. Tegen de tijd dat jullie verzonken in gedachten naar november staren, sta ik misschien wel ergens op het wad in de wind, te kijken naar een nieuw verhaal.
