De ziel van elk verhaal

Noordpolderzijl, 2014

Nooit had ik heimwee. Weleens dat ik het iets minder leuk vond of dat er een gevoel van eenzaamheid was maar heimwee, ik had geen idee hoe dat moest voelen. Kinderen die vroeger heimwee naar huis hadden.. vond ik altijd maar een beetje gek, ik kon me er weinig bij voorstellen.

Vroeger mocht ik in de vakanties bij mijn oudere zus logeren die op kamers woonde. Half onder het bureau, anders paste het niet maar hoe avontuurlijk is dat als je zeven bent. Toen ik achttien was of eerder al, wist ik niet zo goed wat ik moest gaan studeren maar wel dat ik op kamers wilde. Maakte niet uit waar als ik maar op kamers kon. Uiteindelijk nadat ik afgewezen werd aan de kunstacademie in Utrecht kwam ik terecht in Leeuwarden. Net ver genoeg weg van huis om op kamers te kunnen, ha gelukt! Tijd voor een nieuwe stad, nieuwe mensen en te doen waar ik zin in had!

Het was niet meteen leuk hoor maar na een jaar was er een moment: het was vrijdag en ik had mijn twintig vierkante meter kamer opgeruimd, mijn tas ingepakt voor een weekje Schier (monnikoog). Het was voorjaar, het regende, mijn enige North Sea Jazz-dubbelcd stond op en ik zat op mijn tapijttegels tegen de rand van het bed een biertje te drinken. Daar was het moment van ‘verrek ik voel me hier best thuis, hier alleen in deze stad, op mijn eigen kamertje’. Een paar jaar later betrapte ik mijzelf zelfs op een klein Liwwadders accent, een teken van inburgering. Vijf jaar lang woonde ik met plezier in Leeuwarden, inmiddels samen met mijn lief en fietsen we heel wat heen en weer van de ene kant van de stad waar ik woonde naar de andere kant waar hij woonde.

Maar we waren jong en we verhuisden van Leeuwarden naar Eindhoven dus van het Friese naar het Brabantse. Ontelbare keren dat ik vroeg: ‘wat zegt u?’, dat Brabants was wel even wat anders dan Fries. Al snel nam ik ook hier weer wat accent over, voornamelijk zachte g, heel veel verder kwam ik in de kleine twee jaar dat we er woonden niet. Nu wonen we al weer best wat jaren in Utrecht, praat ik met een ‘errr’ en horen mensen vrijwel nooit waar ik vandaag kom. Ik maakte er ook wel een beetje een sport van omdat te verbergen.

Maar dat is veranderd. Sinds ik een fotoserie maakte over de Groninger landschappen en na jaren weer eens naar de muziek van Ede Staal luisterde weet ik wat heimwee is en wil ik het niet meer verbergen. Het is zo’n zelfde gevoel als toen op mijn kamertje maar dan omgekeerd. Dat gevoel is er, steeds vaker, het is belangrijk voor me.

Van de week had ik een leuk gesprekje op Twitter met Daniel Lohues, ik luisterde zijn mooie liedjes in het Drenths en ik verzuchtte op Twitter:

Met oud en nieuw waren we twee dagen in Drenthe, we wilden fietsen huren op het station maar de beste man was voor het eerst in 25 jaar vrij op nieuwjaarsdag. Aangezien we geen rijbewijs en auto hebben en we dus wel een beetje afhankelijk waren van die fietsen stonden we nog wat te drentelen. Dat merkte de man en zei ‘nou wee je wat, neem deze maar mee, krijg je van mij ‘n pasje ‘eem kiek’n of ‘k nog aine in de butse heb’ kun je door die deur en dan zet ze daar maar neer. Dat kan ook alleen hier he zeiden we tegen elkaar, overrompeld door de gemoedelijkheid van de aardige man. Geen gehaast of gedoe, nee gewoon aardigheid.

Het is de taal die op zo’n moment raakt en die voor mij zegt: ‘t is aal goud mienwicht’ Het is goed, het is vertrouwd. Blijkbaar zit dat diep. Dieper dan ik had gedacht.

Noordpolderzijl, 2014