Mijn gitaarleraar zei ooit, nadat hij een verhaal vertelde over een ongure situatie in Amsterdam oost: ‘Ik vind het wel best hier, laat ze maar denken dat na Zwolle het moeras begint’. Als tiener van vijftien moest ik daar om lachen. Nu, na negen jaar in de randstad gewoond te hebben weet ik dat er écht mensen zijn die denken dat Nederland ophoudt na Zwolle.
Als er verder niks aan de hand zou zijn zou ik zeggen ‘laat ze maar lekker denken, dan blijft het hier lekker rustig’. Maar het is niet de tijd om stil te blijven. Groningen is ook Nederland. De afstand tussen de voordeuren is misschien wat groter dan in Amsterdam maar er wonen ook gewoon mensen zoals jij en ik. Ze voelen zich niet veilig in hun eigen huis en alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, ze voelen zich niet gesteund door de overheid. De oorzaak is volkomen duidelijk, wat er moet gebeuren ook en dat we voorlopig nog niet van de aardbevingen af zijn ook. Er is zoveel duidelijk wat nu omgezet moet worden in daden. Daden die zorgen dat we ook in de toekomst hier nog fatsoenlijk kunnen wonen en leven.
Tot die tijd probeer ik mijn eigen kleine steentje bij te dragen aan de zichtbaarheid van het mooie Groningen. Eigenlijk zou je niet hoeven uit te leggen waarom je ergens woont, want hee, iedereen heeft zo zijn redenen om ergens te wonen en op den duur ga je zo’n plek op een bepaalde manier omarmen.
Ik ging verhuizen dus ik was mijn omgeving wel enige uitleg verschuldigd. ‘Groningen, waarom (in hemelsnaam)?’ Ik wilde graag terug naar de rust en de ruimte, soms leek het alsof niemand dat begreep, ‘hoezo in Utrecht heb je toch ook weiland?’ ‘Ach maar je hebt toch nog een tuin?’ Ja in zekere zin is het allemaal zo maar ‘t is toch anders. Dat ‘anders’ kan ik bijna niet in woorden uitleggen dus doe ik dat altijd maar in beelden.
Veel van de plekken die ik in de loop van de tijd heb gefotografeerd kennen de meeste Groningers wel of wie er ooit weg kwam herkent het vast ook. Al die mooie oude kerkjes en borgen, die midden in het land liggen, al die mooie uitkijk-plekken over het wad, het land, de plekken waar de zon in volle glorie opkomt en weer onder gaat, waar de dreigende wolken een prachtig decor hebben.
Dat, is allemaal Groningen. Laten we er alsjeblieft voor zorgen, nu.
Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.
Herkenbaar voor mij, wonend in Breezand, bovenin de Kop van Noord Holland. Ik sprak zaterdag een mede-cursist in Amstelveen, waar zij ook woont, en zij kon zich echt niet voorstellen dat het fijn was te wonen waar ik woon: “Het is er allemaal zo ruim en leeg en open”. “Ja, zei ik. Precies.” 🙂
Prachtige foto’s. En de ‘gif’ is top.
Geldt ook voor Friesland waar ik inmiddels al heel lang geleden ging wonen na mijn jeugd in DenHaag en tien jaar studeren en werken in Amsterdam.
“Kom jij maar hier naartoe want het is zo ver” was een veelgehoorde opmerking… Maar wat ben ik dankbaar dat ik hier nu geworteld ben.
En wat hoop ik dat de Groningers weer snel een leven in veiligheid krijgen- het heeft al véél te lang geduurd!
Helaas denken sommige mensen dat het al ophoudt na Amsterdam en Den Haag. En de Randstad? Da’s toch ver weg! Even op visite en dan een UUR! rijden? Nou, ander keertje dan maar.
Ik begrijp de rust en de ruimte wel. Ik zou niet voor altijd ‘daar’ willen wonen, ik ben niet voor niets in het (Wilde) Westen gaan wonen. Maar zo af en toe die weidsheid…