Geplaatst op 1 reactie

Inktober

Ik deed mee aan #inktober deze maand, dat komt neer op: elke dag een tekeningetje van inkt. Ik deed dat (voornamelijk) met linosnedes in combinatie met inkt en potlood. Ik wilde mezelf uitdagen of ik daar elke dag iets van kon maken en gaandeweg ontstond ook de uitdaging om proberen met dezelfde lino/stempel een ander beeld te maken. Het zijn er geen dertig geworden maar toch een aardige maand-verzameling:

Verder lezen Inktober

Geplaatst op 3 reacties

wereldjes

Wereldjes ontstaan,
het grafiet maakt vormen op papier,
dikke lijnen die straks groeven worden.
dan komen de vragen, wat gaat weg en wat blijft?
de antwoorden worden nog even aangezet door het potlood.
Grafiet drukt op het linoleum tot de route uitgezet is
en de guts zijn weg vindt door het rubber
wat gaat weg en wat blijft, soms een heroverweging
het ontstaat
dan is er de inkt, die de wereld zichtbaar maakt en drukt het op papier.
Het is daar,
de wereld van vandaag.


Verder lezen wereldjes

Geplaatst op 2 reacties

Negatief

Altijd is er een negatief, om te kunnen zien wat zich aftekent, om zaken te kunnen onderscheiden. Licht en donker. Beide zijn nodig voor het scheppen van nieuwe vormen. Beide zijn nodig om te kunnen zien wat je eerst niet zag, om te weten wat het betekent.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op 2 reacties

paadjes

Paadjes. Soms groeit een paadje uit tot een straat of een weg, soms loopt het dood. Onlangs ben ik een nieuw pad ingeslagen door te verhuizen. Een pad die je van te voren op de kaart hebt bekeken en waarvan je denkt dat het weleens een goed pad zou kunnen zijn. Helemaal zeker wist ik het niet. Het was ergens bekend gebied maar van zoveel jaar geleden en zoveel jaar geleden was ik zoveel jaar jonger. Dus hoe zou dat zijn met al mijn kennis en ideeën van nu? De enige mogelijk om erachter te komen is: ervaren.
Verder lezen paadjes

Geplaatst op 5 reacties

koffie met gemoedelijkheid

‘het is hier allemaal niet zo hip, wat is dat fijn zeg’

We struinen wat door de haven van Lauwersoog, ik ruik de ziltigheid van de zee. Hier en daar wat toeristen en aan de overkant ligt Schier, het eiland die je zo over fietst maar waar ik wel drie weken kan vertoeven. Struinend, fietsend, lopend, verwonderend, met je voeten in het zand staand en kijkend en voelend hoe eenvoudig het leven kan zijn.

Die zaterdag gingen we niet naar Schier, hoewel de verleiding om zo de boot op te stappen groot was. Dat komt, het is dichtbij. Nu wandelden we door de haven, dronken koffie en haalden vis.
Waar de één de stad nodig heeft om tot een roman, een schilderij of een lied te komen, heb ik een bepaalde mate van saaiheid nodig. Bleek, of eigenlijk wist ik het al maar was het verdrongen door drukte. Al voelt het voor mij niet saai, veel mensen vinden Denemarken saai, voor mij is er genoeg te zien en te ontdekken.

Ik hoef niet altijd maar geëntertaind of overdonderd te worden door een of ander de-koffie-kan-niet-gek-genoeg-concept. Juist die minder hoge mate van prikkels wakkert mijn verwondering aan, mijn zien, mijn creatief zijn, doen met wat er is. Doe maar gewoon koffie met wat gemoedelijkheid, daar word je niks niet minder van. Bij tijd en wijle even de stad opzoeken om dan vervolgens de mogelijk te hebben om weer terug te kunnen keren naar de rust en de eenvoud. Overigens is die eenvoud heel rijk. Rijk aan innerlijke vreugde en tevredenheid.

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op 4 reacties

midden in de moeilijkheid

‘Midden in de moeilijkheid en opruimen van huis komen er dan toch weer inzichten.’

Zoeken en vinden en dan denk je dat je het gevonden hebt en dan is het toch niet definitief. Nee het is nooit definitief, mezelf telkens opnieuw uitvinden blijft denk ik eeuwig doorgaan.
Na een beroerde nacht waarin mijn gedachten maar doorraasden zei ik vanochtend tegen mezelf ‘ik moet mezelf aan de gang houden’. Dus ik ging verder met mijn werkkamer opruimen. Ik vroeg aan mijn lief ‘wat moet ik met deze canvassen?’ ‘misschien wil iemand ze wel hebben, dat je ze zelf niet meer mooi vindt of dat het je herinnert aan bepaalde dingen betekent niet dat het allemaal maar lelijk is’ Verder lezen midden in de moeilijkheid

Geplaatst op Geef een reactie

Hoe spreekt beeld?

‘we zijn op zoek naar zus en zo en jouw werk spreekt ons erg aan’

zoiets dergelijks hoor ik vaak of komt zo in mijn mailbox. In het begin vergat ik dan te vragen wat dat dan is wat ze aanspreekt. Als illustrator een stijl hebben is één ding maar als je meerdere dingen kunt qua technische stijl (kleur/lijn/vorm/materiaal) dan is ‘een eigen geluid hebben’ belangrijker. Verder lezen Hoe spreekt beeld?

Geplaatst op 5 reacties

December, de ideale tijd voor aanklooien

Zeg, zit je nu een blog die je van de zomer schreef te copy pasten?

Ja. Nou ja eigenlijk alleen de titel. De maand december is namelijk ook een ideale maand om lekker aan te klooien.

Heb je daar dan nog tijd voor om zomaar wat aan te klooien terwijl Sinterklaas, kerst en nieuwjaar bijna voor de deur staan en je overal nog allerlei dingen moet doen?

Als ik met de meute mee zou gaan niet. Ik zal je één ding verklappen, niks moet. Ik ben allang voorbij aan ‘wat hoort’ tijdens dit soort dagen. ‘Allang’ zeg ik stoer. Ik oefen pas tien jaar. Verder lezen December, de ideale tijd voor aanklooien

Geplaatst op 3 reacties

Hoe kom je erop

inbad

‘Hoe kom je erop!’ Een veelgestelde vraag als ik weer iets heb getekend. Toen ik achttien was en ik de voorkant van het jaarboek van de middelbare school tekende vroegen ze het ook al. ‘euh gewoon’ mompelde ik dan. Eigenlijk weet ik nog steeds geen fatsoenlijk antwoord maar het komt neer op zoiets als ‘het ontstaat in mij en dan moet het eruit, op papier’. Simpel. Niet iedereen wil een simpel antwoord, sommige willen weten hoe ik technisch gezien werk of ik op papier werk of digitaal. Of soms wordt er een conceptueel verantwoord antwoord verwacht. Voor dat laatste moet je niet bij mij wezen, gelul en geouwehoer, dat kan ik niet.

Een vriend had gisteravond een blaadje meegenomen waar een interview in stond met een jonge illustrator die zei ‘ik moet gewoon elke dag tekenen’, hij moest aan mij denken en ja zo simpel is het inderdaad. Kijk, dat wil niet zeggen dat ik ‘maar wat doe’ maar het wil zeggen dat wat ik teken 100% vanuit mij komt, ook als het in opdracht is.

Voor de #kommaarop van deze maand schreef ik het volgende over hoe zoiets dan bij mij werkt:

Koffie en even op internet koekeloeren. Oja, het is dierendag, goed excuus om even iets daarvoor te tekenen. Dierendag, dat is de koninginnedag maar dan voor dieren dus meteen lallen ze door mijn hoofd, ‘lalala, joehoe, hips!’ Oh ze gaan ergens heen, op een skateboardje, oh maar de krokodil is heel lang, dan moet hij op twee skateboardjes. De egel die zal het een zorg zijn wat voor dag het is, die is al aan z’n winterslaap begonnen.

Later die dag zit ik op de fiets en zie ik onderweg allerlei vogels, vast onderweg naar een feestje, ‘la la la hips’ hoor ik ze jodelen. Ik grinnik.

De volgende dag ben ik zelf lichtelijk brak (niet van een feestje dit keer) en bedenk dat de dieren vast een kater moeten hebben dus teken ik hoe moe ik ook ben, een ‘worldanimalday, the day after’.

dierendag_40

dayafter_400

Kleine verhaaltjes

Er ontstaan kleine verhaaltjes, vaak onderweg, onder de douche of naar aanleiding van gesprekken of flarden ervan en wat ik zelf meemaak. Soms erger ik me aan dingen en door erover te tekenen maak ik het licht voor mezelf, kan ik erom lachen en beweeg ik anderen wellicht tot een glimlachje.

Het zijn wel verslavende processen, het begint al vooraf met de gedachte ‘ha lekker tekenen’ en als ik chagrijnig ben ‘grmpf eerst maar eens tekenen’. Ik ga aan de gang en al gauw ligt de tafel bezaaid met pennen en potloden en zit de inkt aan mijn vingers. Ik geniet van hoe de kleuren mengen en de lijnen over het papier lopen. Uiteindelijk gaat er zowel een euforisch als een zen-gevoel door me heen. Ik doe de kleurpotloden weer in de doos doen en leg ze op kleur,  kijk en aai nog even over de tekening, een soort slotritueel. Waarna al gauw de gedachte komt ‘jammer dat het weer afgelopen is’.

14707864_10207382327097011_2514522425949505845_o

Gaat dit ook zo als je werk in opdracht maakt?

Ja ook dan word ik euforisch als ik merk dat het past bij de opdrachtgever en ik er lol in heb. Weet je, ze zeggen altijd dat je niet om je eigen grapjes mag lachen, volgens mij heb ik het al een keer geschreven, ik vind dat onzin. Hoezo mag je geen lol hebben met jezelf? Ik zit vaak te glimlachen of zelfs hardop te lachen als het uit de hand loopt met de karaktertjes die ik aan het tekenen ben. Ik ben dan ‘one of the guys’ en samen hebben we enorme lol. Ze zijn deel van mij, ze zijn hun gekke zelf,  ze laten tederheid, liefde en onzekerheid zien. Soms spelen ze een rol om de gekheid van de mens in de maatschappij te laten zien. Maar ook serieuze dingen of wijsheden, door er een speelse draai aan te geven in een tekening wordt het inzichtelijk en licht, eerst voor mezelf maar ook voor een ander. Hoe kom je erop?! Nou zo.

psychiater

Geplaatst op 6 reacties

Focus op illustratie

Groene crocs en een hippe mannenstaart

Gedachten zijn er om te veranderen. Als je altijd maar bij dezelfde gedachten zou blijven zou het behoorlijk saai worden en op gegeven moment werk je jezelf in de knoop. Toen ik begon met ondernemen was ik beginner. Nu, na een aantal jaren voor mezelf gewerkt te hebben ben ik gevorderd en op gegeven moment is daar het voortschrijdend inzicht. Verder lezen Focus op illustratie