‘Hoe kom je erop!’ Een veelgestelde vraag als ik weer iets heb getekend. Toen ik achttien was en ik de voorkant van het jaarboek van de middelbare school tekende vroegen ze het ook al. ‘euh gewoon’ mompelde ik dan. Eigenlijk weet ik nog steeds geen fatsoenlijk antwoord maar het komt neer op zoiets als ‘het ontstaat in mij en dan moet het eruit, op papier’. Simpel. Niet iedereen wil een simpel antwoord, sommige willen weten hoe ik technisch gezien werk of ik op papier werk of digitaal. Of soms wordt er een conceptueel verantwoord antwoord verwacht. Voor dat laatste moet je niet bij mij wezen, gelul en geouwehoer, dat kan ik niet.
Een vriend had gisteravond een blaadje meegenomen waar een interview in stond met een jonge illustrator die zei ‘ik moet gewoon elke dag tekenen’, hij moest aan mij denken en ja zo simpel is het inderdaad. Kijk, dat wil niet zeggen dat ik ‘maar wat doe’ maar het wil zeggen dat wat ik teken 100% vanuit mij komt, ook als het in opdracht is.
Voor de #kommaarop van deze maand schreef ik het volgende over hoe zoiets dan bij mij werkt:
Koffie en even op internet koekeloeren. Oja, het is dierendag, goed excuus om even iets daarvoor te tekenen. Dierendag, dat is de koninginnedag maar dan voor dieren dus meteen lallen ze door mijn hoofd, ‘lalala, joehoe, hips!’ Oh ze gaan ergens heen, op een skateboardje, oh maar de krokodil is heel lang, dan moet hij op twee skateboardjes. De egel die zal het een zorg zijn wat voor dag het is, die is al aan z’n winterslaap begonnen.
Later die dag zit ik op de fiets en zie ik onderweg allerlei vogels, vast onderweg naar een feestje, ‘la la la hips’ hoor ik ze jodelen. Ik grinnik.
De volgende dag ben ik zelf lichtelijk brak (niet van een feestje dit keer) en bedenk dat de dieren vast een kater moeten hebben dus teken ik hoe moe ik ook ben, een ‘worldanimalday, the day after’.
Kleine verhaaltjes
Er ontstaan kleine verhaaltjes, vaak onderweg, onder de douche of naar aanleiding van gesprekken of flarden ervan en wat ik zelf meemaak. Soms erger ik me aan dingen en door erover te tekenen maak ik het licht voor mezelf, kan ik erom lachen en beweeg ik anderen wellicht tot een glimlachje.
Het zijn wel verslavende processen, het begint al vooraf met de gedachte ‘ha lekker tekenen’ en als ik chagrijnig ben ‘grmpf eerst maar eens tekenen’. Ik ga aan de gang en al gauw ligt de tafel bezaaid met pennen en potloden en zit de inkt aan mijn vingers. Ik geniet van hoe de kleuren mengen en de lijnen over het papier lopen. Uiteindelijk gaat er zowel een euforisch als een zen-gevoel door me heen. Ik doe de kleurpotloden weer in de doos doen en leg ze op kleur, kijk en aai nog even over de tekening, een soort slotritueel. Waarna al gauw de gedachte komt ‘jammer dat het weer afgelopen is’.
Gaat dit ook zo als je werk in opdracht maakt?
Ja ook dan word ik euforisch als ik merk dat het past bij de opdrachtgever en ik er lol in heb. Weet je, ze zeggen altijd dat je niet om je eigen grapjes mag lachen, volgens mij heb ik het al een keer geschreven, ik vind dat onzin. Hoezo mag je geen lol hebben met jezelf? Ik zit vaak te glimlachen of zelfs hardop te lachen als het uit de hand loopt met de karaktertjes die ik aan het tekenen ben. Ik ben dan ‘one of the guys’ en samen hebben we enorme lol. Ze zijn deel van mij, ze zijn hun gekke zelf, ze laten tederheid, liefde en onzekerheid zien. Soms spelen ze een rol om de gekheid van de mens in de maatschappij te laten zien. Maar ook serieuze dingen of wijsheden, door er een speelse draai aan te geven in een tekening wordt het inzichtelijk en licht, eerst voor mezelf maar ook voor een ander. Hoe kom je erop?! Nou zo.
