Geplaatst op Geef een reactie

Vanuit de kofferbak

De koffie smaakt anders, 1q84 van Murakami is nog niet uit en de wijn uit Frankrijk is nog niet op. Het is wennen om weer terug te zijn, toch is ‘terug’ bijna een overbodig woord. Eigenlijk ben ik nooit terug maar misschien eerder ‘opnieuw thuis’. Opnieuw biedt meer mogelijkheden en thuis kan overal zijn.

We trokken rond met tent en auto, langs de Franse kust naar het zuiden en daarna door het binnenland weer omhoog richting het noorden. Ik hou ervan, ergens aankomen, het tijdelijke huisje opzetten en om na één of twee dagen de boel weer op te pakken en verder te reizen. Iedere plek heeft weer z’n eigen cultuur, charmes, mensen, gewoontes en regeltjes. Die charmes zijn verschillende dingen maar (voor mij) terug te brengen tot twee dingen: de natuurlijke omgeving en de mensen. We troffen voornamelijk aardige mensen, een ouder echtpaar waarvan we best de ‘micron’ mochten gebruiken die ze in hun huisje hadden, toen ze ons zagen koken op onze (voor ons doen) luxe gaspit. Ze wist natuurlijk niet dat we een paar dagen ervoor al uitgebreid Sardientjes hadden gefileerd en gebakken en dat het (hoewel dat fileren best een karwei is) prima lukte zonder een luxe keuken (hoewel een fileermes wel handig was geweest).

Of de aardige man van de garage die voor ons checkte welke olie we nodig hadden voor de auto en met wie we via google-translate communiceerden en ons even een trechter leende. Of de man van de camping die geen woord Engels kon maar inmiddels wel mijn naam wist en dat mooi op z’n Frans-Baskisch uitsprak ‘Swoarr’.

Of de campingeigenaar die nog even hartelijk en aardig was als vroeger en die straks als het seizoen voorbij is zelf met een tentje achterop de fiets vertrekt.

‘soms moet je weggaan om te beseffen waar je bent’, het kwam afgelopen tijd een paar keer voorbij.

Soms is weggaan vluchten, maar soms is weggaan ook bewust inpakken, tot ziens zeggen en verder trekken. Ik ben me ervan bewust dat er veel mensen zijn die alleen maar die eerste optie hebben.

Ik zag mijzelf nooit zo als reiziger, ‘vroeger’ klinkt wat overdreven maar toen ik in mijn twintig-jaren was, was het echt een trend, iedereen om me heen was op reis. Als iets een trend is doe ik meestal niet mee, dan denk ik ‘doei, de groetjes, ik ga wat anders doen’. Maar door het fietsen heb ik het reizen ontdekt, vooral het trekken, onderweg zijn. Nu voor het eerst met de auto, een nieuwe ervaring en toch ook weer vergelijkbaar, leven vanuit de fietstas, vanuit de kofferbak.

Licht leven, opnieuw en thuis, mooie sleutelwoorden om mee verder te leven.

Geplaatst op Geef een reactie

Er komt nog wel iets

‘er zijn me iets teveel liedjesschrijvers’ gaat er door mijn hoofd – uit een liedje van Acda en de Munnik – als ik met de auto het parkeerplaatsje oprijd van een van mijn favoriete uitkijkplekken en een paar mensen met een camera zie staan. Daar heb ik geen zin in. Ik zucht en draai weer de weg op richting huis. Het is een ritje van driekwartier dus ik stel mezelf gerust ‘er komt nog wel iets, Agnes, maak je niet druk’. En jawel, daar is het al, ik doe snel het knipperlicht uit naar rechts en zet de auto stil langs een achterafweggetje. De zon hangt laag boven het graanveld. Hoewel het nog steenkoud en stormachtig is, ergens is te voelen, het voorjaar komt eraan.

 

 

 

 

Geplaatst op Geef een reactie

De flexibele geest en zijn advocaat

misschien
woon ik over vijf jaar toch heel ergens anders
of gaan we toch een andere richting op tijdens de vakantie
is dat ene project toch niet wat ik wilde en ben ik iets anders gaan doen
of ben ik toch weer op Facebook te vinden.. (dus..)

Had ik tien jaar geleden gedacht dat ik nu hier zou wonen, vanuit huis werk en af en toe in een AUTO op en naar rijd naar het midden van het land? Verder lezen De flexibele geest en zijn advocaat

Geplaatst op 3 reacties

Altijd onderweg

Het is iets na zevenen in de ochtend, ik passeer de IJssel met de trein en kijk naar hoe het water door de rivier stroomt.

‘onderweg zijn’, is denk wel het meest prachtige in het leven. Er is altijd een nieuw vertrekpunt, er gebeuren nieuwe dingen en geen reis is hetzelfde.
De één maakt kleine tripjes en blijft dichtbij huis, de ander is niet bang om kilometers te maken.

Ik hou van kilometers maken. De letterlijke kilometers helpen mij de innerlijke kilometers te maken. Ik heb nog nooit werk gehad wat om de hoek was en ook nooit naar verlangd. De ritjes en de reisjes bieden ruimte om het een en ander te overdenken, te verwerken en in te zien.

Als ik terugdenk aan mijn reisjes van de afgelopen jaren, op de korte stukjes van en naar werk maar ook op de langere reizen op de fiets, daar is een hoop overdacht, geworsteld en verwerkt. Ik ben tegen bergen op gefietst en door dalen gegaan. Het leuke van reizen is dat je niet de gelegenheid hebt om veel vast te houden. Je kunt niet alles meenemen, je moet iedere keer weer dingen achter je laten en dat is maar goed ook.
Even terug kijken, kunnen glimlachen en denken ‘dat was een pittige reis maar ik heb het toch maar mooi even geflikt’ en dan weer verder.

 

Een blogpost in het kader van de #PHOT Photo On Tuesday, een initiatief van Karin Ramaker.

Geplaatst op 2 reacties

Een logo dat mooi én handig is in de omgang

‘Moet dit vliegdekschip per se in je folder, kan het niet gewoon als tekst?’

Nu ben ik best een flexibele, meedenkende vormgever. Er zijn vaak genoeg dingetjes die ik minder mooi vind maar waar ik niks van zeg, omdat ze de klant aan het hart gaan, daar moet je niet altijd aankomen. Zoals zo’n kitcherig beeldje op de schoorsteenmantel die je ooit gekregen hebt van een dierbare. Verder lezen Een logo dat mooi én handig is in de omgang

Geplaatst op Geef een reactie

zo eentje

Woensdagmiddag, ik zit in een tattooshop, niet echt een plek waar je mij in eerste instantie zou verwachten denk ik. Ik vergezel Tessa die een boom op haar arm laat tatoeëren. Het is geen donkere bedoening, nee een lichte ruimte waar zelfstandige creatieve mensen aan het werk zijn en de muren vol hangen met kunstwerken. Eigenlijk een soort atelier, een plek waar ik me wel thuis voel.

Donderdag, mijn kantoordag. Het was tussen de middag, de krokussen bloeiden in het parkje waar ik doorheen liep. Voor mij liep een groepje kantoorlui. Hoogstwaarschijnlijk lopen ze hier elke dag of alleen als het weer het toelaat. Een frisse neus halen om daarna weer tot vijf uur in een kantoor te zitten. Verder lezen zo eentje

Geplaatst op 2 reacties

Als ik een liedjesmaker was..

‘verhuisd? Voor werk, voor de liefde?’

Ha ja voor de liefde, de liefde voor het land, de weidsheid. Zo’n liefde bedoelde ze denk ik niet maar het zou goed passen.

Over die liefde zou ik schrijven als ik liedjesmaker was. Melodieën als luchten boven het land die dikwijls veranderen en je verrassen, met woorden die raken, recht in het hart. Verder lezen Als ik een liedjesmaker was..

Geplaatst op 8 reacties

en wat doe jij in het dagelijks leven?

De ene keer zeg ik dat ik redacteur ben, de andere keer illustrator, vormgever of fotograaf. Als de setting ernaar is en ik denk dat de persoon met wie ik praat er wel voor openstaat dan zeg ik ‘ik doe meerdere dingen, zoals..’.

Ik heb eigenlijk een beetje een hekel aan deze vraag. Ten eerste, omdat ik niet graag heel lang over mezelf praat en liever naar de ander luister. (Een blog erover schrijven doe ik blijkbaar wel graag) Daarnaast vergt het altijd enige uitleg en wordt het dus al gauw een lang verhaal. Daarbij is het altijd een beetje afwachten hoe iemand op ‘meerdere dingen’ reageert. Het schept soms hoge verwachtingen of verwarring of mensen lijken juist teleurgesteld dat het niet 1 duidelijk ding is. Ook als mensen vragen ‘hoe het met mijn fotografie is’ en ik er een tijdje niet mee bezig ben geweest, dan lijkt er een teleurstelling te zijn.

Misschien is dat wel niet zo en zit de teleurstelling vooral in mezelf. Ben ik dan niet goed genoeg in 1 ding, heb ik niet de discipline voor 1 ding, ben ik wispelturig, een flierefluiter? Daarnaast heb ik ook weleens het gevoel dat ik nergens bij hoor, geen échte fotograaf, geen échte illustrator, geen échte redacteur, zoals anderen dat (in mijn ogen) wel zijn, logisch, die doen dus ook maar 1 ding. Bovendien wordt een vakman of vrouw zijn in de praktijk vaak gelinkt aan gespecialiseerd zijn in 1 ding. Verder lezen en wat doe jij in het dagelijks leven?