Ik was verdiept in de schilderijen van schilder Dick Ket, hij maakte vooral veel zelfportretten en stillevens. De opdracht voor mijn studie was een reproductie maken plus een foto volgens eigen concept. De reproductie was gelukt maar nu een nieuw concept. Ik vind het leuk om iets van achtergrond te weten over de schilder. Wanneer hij of zij geboren is en dood ging zal me eerlijk gezegd een worst wezen maar wat hij belangrijk vond, wat zijn drijfveren waren, wat voor mens het was dat wil ik graag weten.
Maar na een tijdje onderzoek gedaan te hebben dacht ik ‘je kan ook overdrijven, zou hij nu daadwerkelijk AL DIE betekenissen zo van te voren bedacht hebben?’
Ik ben niet vies van een lesje kunstgeschiedenis maar het gaat me soms te ver. Dan komt mijn praktische kant, de doener in opstand. ‘Allemaal leuk en aardig dat diepzinnige gedoe maar ik begin gewoon en dan komt er iets wat meneer verstand echt niet van tevoren had kunnen bedenken hoor’
Eerlijk gezegd, de doener heeft vaak gelijk. Met deze werkwijze ontstaan bij mij de beste dingen. Het grappige is dat als ik dan eenmaal iets gemaakt heb, ineens allerlei betekenissen in mijn werk zie, die ik inderdaad niet van te voren had kunnen bedenken. Die doener maakt daar dan weer wat ironische grapjes over.
We zijn vaak op zoek naar betekenis en in het onderwijs wordt ons geleerd dat je erover na hebt gedacht en het allemaal moet kunnen beargumenteren. De woorden ‘mooi’ en ‘leuk’ zijn NOT done.
Dat is goed maar ook niet goed. Goed omdat heel ons leven om voldoening en betekenis gaat, wat wil je bijdragen aan de wereld, betekenen voor anderen, voor jezelf? Dat als je dan een keer dood gaat je kunt zeggen ‘Ik deed maar wat maar uiteindelijk is het het allemaal waard geweest’ Dan kun je volgens mij wel zeggen dat het iets betekend heeft.
Juist in dat ‘ik deed maar wat’ zit de andere kant van het verhaal. ‘het doen’. De één verzorgt mensen, de ander onderwijst mensen of schrijft boeken. Ik teken en fotografeer, moet dingen maken. Zo ontstaat er wat. Ik moet daar niet eerst uren over nadenken, dat werkt averechts. Het blokkeert en geeft me een ‘het is al gedaan of zinloos’ gevoel. Ik moet in beweging zijn.
Dat ‘doen’ is de basis.
De meeste creatieven moeten ‘doen’, dat is hun kracht. Ik hoor van veel mensen dat ze die flow pas weer terug vinden na hun studie. Ik snap het maar eigenlijk vind ik het zonde, zonde van de tijd. Het zou toch moeten kunnen, leren over betekenis zonder dat je je basis in doen kwijtraakt? Wellicht een eeuwenoude ambitieuze vraag..?
Ja Agnes, doen is de beste manier van denken. Voor Creatieven. Dat maakt het verschil tussen een vrije geest en een manager, een proces en een organisatie doelstelling. Dat laatste is een walhalla voor turfsmurfen, vinkvee, maar vooral voor slaapkoppen. Als creatieve geest wil je dat nu juist vermijden en na gedane zaken achteroverleunen en kijken naar wat je hebt gemaakt, voor de betekenis. Waar zou je anders je inspiratie en dus je vitaliteit uit moeten halen?
Voor een leuk filmpje over deze tegenstelling:
http://www.zichtbarezaken.nl/2014/01/30/doen-de-beste-manier-van-denken/2014/
Hartelijks van Huub
Wat leuk Huub zo’n snelle reactie en wat een mooi filmpje, precies de spijker op z’n kop, dank!
Ik denk dat de menselijke ratio zwaar overschat wordt. Als er nou vaker beleid gemaakt en onderwijs gegeven zou worden vanuit het besef dat 95% onbewust verloopt en wij daar met ons bewustzijn never nooit bij zullen kunnen komen, iig niet rechtstreeks… De stoïcijnen wisten het eeuwen geleden al:
Met je splinter verstand moet je datzelfde verstand beheersen en er niet zogenaamd rationele verklaringen voor emoties mee bedenken. Doe dat uitgebreid en je blijft er onnodig lang in hangen, terwijl emoties na verloop van tijd vanzelf betijen.
Ervaar die gevoelens en emoties, onderdruk ze niet, maar ga er geen rationele betekenissen aan geven die er niet zijn. Simpelweg omdat ons verstand dat helemaal niet kán. Al voelt het voor ons bewustzijn alsof dat wél mogelijk is.
Maar eigenlijk begrijpen we er meestentijds geen snars van en doen we idd maar wat. Hoe meer dat aansluit bij je gevoel, bij jouw diepgewortelde waarden en overtuigingen, hoe lekkerder en kloppend dat ‘doen’ voelt. En hoe vaker je ‘toevallig’ struikelt over wat je precies op dat moment nodig hebt.
Eigenlijk zijn het 2 verschillende stromen: het onderbewuste en het bewuste. Het onbewuste wordt wel eens vergeleken met een onwillige olifant of wild paard. Het bewuste is in alle gevallen de heethoofdige berijder, die gefrustreerd in de flanken trapt en maar niet begrijpt waarom ‘zijn dier’ niet doet wat hij wil.
Deze beeldspraak illustreert ook mooi het krachtverschil. Je kunt beter leren een betere ‘berijder’ te worden dan het gevecht aangaan – want dat verlies je gegarandeerd. Je onderbuik goed aanvoelen én zo verstandig zijn om te weten wanneer je mee moet gaan met je gevoel en wanneer niet… Het is en blijft een kunst waar de mensheid idd al eeuwenlang onvermijdelijk en onontkoombaar mee bezig is…
Mooie technische uitleg Sonja, we hebben nog wat te doen met z’n allen als het om onderwijs en beleid gaat. En ja de balans in gevoel en verstand, het zal een levenslange kunst blijven. 🙂
Heel mooi Agnes, ook qua opvoeden van kinderen en honden erg herkenbaar, hoe meer artikelen ik er over lees, hoe onzekerder mijn ‘natuurlijke’ doen wordt en dus werkt dat juist averechts. Misschien een hele andere kant, maar voelt voor mij als hetzelfde.
Ha Margreth, leuke andere insteek en is idd vergelijkbaar, het is een basis voor ‘doen’ op alle vlakken.
[…] ‘Allemaal leuk en aardig dat diepzinnige gedoe maar ik begin gewoon en dan komt er iets wat meneer verstand echt niet van tevoren had kunnen bedenken hoor’ schreef Agnes onlangs in haar blogpost. […]
[…] Agnes verduidelijkte het door aan te geven dat de theorie die ze leert haar weg haalt bij haar gevoel. […]