Geplaatst op 11 reacties

Aanklooien

boom

Als je je overladen voelt met alle online internetprikkels of drukte, ga dan eens één van de boeken van Kery Smith (bijv. ‘How to be an explorer of the world’) lezen. Of nou ja lezen, het zijn boeken om te doen, althans je wordt aangespoord om op ontdekkingstocht te gaan. Een offline tocht waarbij je je mobiel beter thuis kunt laten of slechts gebruikt om dingen vast te leggen. Niet vastleggen om het vastleggen, nee ter documentatie, je gaat ervan zien en verwonderen.

Ik ben fan van de boeken van Kery Smith, hoewel ik me niet strak houd aan de opdrachten in het boek (dat werkt niet zo goed bij mij) werkt het voor mij vaak meer als reminder of ter inspiratie. Een reminder om regelmatig terug te gaan naar mijn lijf als ik weer eens in mijn hoofd en veel achter de computer heb gezeten. Inmiddels weet ik in dat geval wat ik nodig heb, het gaat al automatisch: ik begin dan aan fietsvakanties en dingen met mijn handen maken te denken. Een teken dat ik ruimte nodig heb om aan te klooien.

Ik ben mijn ouders bijzonder dankbaar dat er thuis altijd ruimte was om aan te klooien, iedereen bij ons thuis deed dat ook. De één in de garage of tuin, de ander op de hobbykamer. ‘hobbykamer’ was een gangbare term in huis, ‘waar is mama?’ ‘oh die zit op de hobbykamer’ ik vond het eigenlijk altijd een beetje een truttig woord. Achteraf gezien eigenlijk een veel beter woord dan bijvoorbeeld werkkamer. De naam mocht dan truttig zijn maar samen met de keukentafel waren dat toch de meest geliefde plekken in huis. Je hoefde maar een lade open te trekken en je vond allerlei interessante vormen en dingetjes in bakjes en oude sigarendoosjes.

Ook buiten klooiden we aan. Terug van vakanties in Bretagne zat onze auto altijd vol met gevonden stenen, zelfs keien, schelpen en andere vondsten. Bij de camping kon je de makkelijke weg naar het strand nemen, gewoon naar beneden door het zand maar je kon ook het avontuurlijke pad naar het avontuurlijke strand nemen. Een rotsig strand met in de rotsen allerlei ‘poeletjes’ (zo noemden we dat) met zeewier, mosselen, zeeplanten, die ineenkrompen als je ze aanraakte en er kropen allerlei krabbetjes rond. Je kon er eindeloos struinen. Om er te komen moest je echt klimmen en klauteren én ook op tijd weer naar boven klimmen want als het vloed werd verdween het hele strandje. Vaak klommen we op tijd op de rotsen om daar vervolgens nog even te kijken naar hoe de zee het strand overnam.

Dus dat aanklooien is mij niet vreemd maar de kunst is om het te blijven doen, zoveel mogelijk. Dingen als tijd of prestaties zijn daarbij niet belangrijk. Neem dat wat je tegenkomt zoals het is, doe ermee wat in je opkomt, verwonder je en ideeën komen vanzelf.

Wat gebeurt er dan zoal? In het kwartier lopen naar mijn werkplekbestemming ontstaan er ideeen voor tekeningen, verwerk ik dingen, vallen er dingen van mijn schouders, komen er mooie zinnen op. Tijdens het hardlopen kan ik euforisch worden over de geuren en kleuren van alles wat er groeit en ben ik verbonden met mijn lijf, de grond en het ritme van lopen, dat voelt fijn en nodig. Het zien van kleine dingetjes op de grond of het kijken naar de wolkenlucht geeft ruimte en daarmee vergeet ik even de rest.

Bewegen, verzamelen, zien, verwonderen, doe het, zo veel mogelijk. Het is een belangrijke basis voor je pad, voor je leven. Als ik ooit nog eens les ga geven, dan is dit wel iets wat ik mensen graag zou mee willen geven. Want het is altijd te leren, ook als je ouders je dat niet geleerd hebben, iedereen kan het!

11 gedachten over “Aanklooien

  1. Wat een heerlijke jeugd! Aanklooien, stenen zoeken, strandjes – heerlijk!
    Ik heb dat pas veel later ‘geleerd’ en vergeet nogal eens hoe belangrijk en vooral hoe fijn dat is.
    Mooi blog!

    1. Wat fijn dat je het ontdekt/geleerd hebt, hou het vast!

  2. Heerlijk verhaal, ik ben ook af en toe aan het aanklooien, met pen, stift of stof. Ben graag in de tuin en wandel veel en klooi wat met mijn camera. Kan me hier in vinden hoor “aanklooien”
    Groetjes en succes met je mooie werk!

    ?Lia

    1. Fijn, klooi ze vooral door! Groeten!

  3. Inmiddels weet ik dat je vaak over dingen schrijft die ik meteen herken. Ook met deze blogpost is het weer raak. ‘Poeletjes’ is een woord dat in ons gezin ook werd gebruikt. Niet op het strand in Frankrijk, wel aan de Zeeuwse kust. En dat ‘aanklooien’ dat wil ik niet meer verleren. 😉

    1. Ha wat grappig van die poeletjes! We ‘reminden’ elkaar gewoon af en toe even! 🙂

  4. JAAA Keri Smith !! Ik heb The imaginary World of…. gebruikt als werkboek om over mijn zaken en professionele identiteit na te denken. Lekker Droedelen dus

  5. Wat een leuk en herkenbaar verhaal! Wij hadden inderdaad ook ‘poeletjes’ in Zeeland tussen de paalhoofden bijvoorbeeld. Ik kan dat ook weer helemaal voor me zien door jouw verhaal. Dank je daarvoor! Ik vind aanklooien ook heel fijn en nodig 😉

    1. Ha wat grappig, toch een bekend woord dus ‘poeletjes’ 😉 Aanklooi ze!

  6. Heerlijk, dat aanklooien! (zowel het woord, als de betekenis, als de herinneringen eraan die jij beschrijft). Dank voor de reminder. Ik ga ook maar eens lekker wat aanklooien nu ik vakantie heb!

    1. Goedzo, fijne aanklooi-vakantie!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.